Vandaag in de aanbieding: Justs, Donny en Michał, uit respectievelijk Letland, Litouwen en Polen.

Gisteren recenseerden onze experts de liedjes uit Australië, Ierland en Israël. Hun meningen daarover kun je hier teruglezen.

LETLAND: Justs – Heartbeat

Stijn Depoorter: Na Aminata van vorig jaar denken de Letten weer out-of-the-box met een eigentijdse bijdrage. Dit ietwat monotone nummer zou je eerder op een onchristelijk uur in een zweterige nachtclub in Riga verwachten dan op dit liedjesfestijn. Ik vind het een boeiende inzending die van mij hoog mag eindigen. Of het de kijkers drie minuten lang zal kunnen boeien, dat valt nog af te wachten.

Fabian Feyaerts: Dit nummer is zeker niet slecht, maar daar houdt mijn positieve kijk op. Het valt niet genoeg op door de flauwe productie en een artiest waarvan ik de indruk heb dat hij voor het eerst op een podium staat. Toen ik ons land ging vertegenwoordigen werd ik klaargestoomd om mijn song te brengen met een act die het geheel compleet maakte. Vuur, illusies, POWER… dit mis ik zo hard…

Fabio Ponente: Kijk, dít bedoel ik nu precies met vernieuwend. Deze sound is absoluut mijn ding en een revelatie voor het songfestival, vooral met de leuke diepe electroklanken die erg meeslepend zijn. De zanger zingt het nummer goed en emotioneel… Dit is zeker een gevaarlijke kanshebber wat mij betreft.

Roy Van der Merwe: Hiermee zal ik wellicht in een minderheid zijn, maar ik begrijp niet waarom velen zo lyrisch zijn over deze song. Ik hoor amper een waarneembare melodie. Heartbeat doet me denken aan Love Injected van vorig jaar, wat ik ook niet goed vond – maar dat haalde wel de top-10. Daarom heb ik er ook vertrouwen in dat dit het goed zal doen, al doet Justs mijn hartslag niet sneller slaan.

Ellen Volders: Heartbeat begint futuristisch. Een sterke zanger, en een bijzonder en hedendaags nummer. You love it or you hate it. Ik behoor eerder tot het tweede kamp. Onze Loïc bracht vorig jaar ook een verrassend en alternatief nummer, dat ik veel meer kans gaf om de overwinning te behalen. Maar de finale zit er sowieso in, zelfs misschien een plaats in de top-10.

LITOUWEN: Donny Montell – I’ve Been Waiting for This Night

Stijn Depoorter: Hoe meer inzendingen ik hoor, hoe vaker ik het gevoel krijg dat ik naar de Ultratop 50 aan het luisteren ben. De tijd dat het songfestival garant stond voor oubolligheid en kitsch is duidelijk voorbij. De intro van dit lied heeft een heel hoog Let it go-gehalte terwijl het refrein dan weer uit het OneRepublic-vaatje tapt. Donny is een vlotte boy met een leuke snoet, maar zal hij zijn veertiende plek uit 2012 kunnen evenaren zonder zijn glinsterende blinddoek?

Fabian Feyaerts: Ik geloof wat ik hoor en wat ik zie. Een aanstekelijk nummer en een refrein dat meteen blijft hangen. Wanneer het refrein voor de tweede keer voorbijkomt zing ik het spontaan mee. En dat is een belangrijke factor voor een song, als je maar 3 minuten hebt om het publiek te overtuigen.  Alleen had ik na het aanstekelijke klap-momentje de song volledig laten open gaan. Het zou de song nog net iets meer Songfestival gemaakt hebben

Fabio Ponente: Een zeer sterke reeks songs deze week, als ik dat even mag zeggen. Dit is alweer een knap en dramatisch nummer met een lokkende climax. Ik ben een grote fan van nummers als deze die een diepte kennen, maar ook voor het nodige vuur zorgen. En als het gezegd mag worden: Donny is ook een mooie verschijning, wat ook helpt.

Roy Van der Merwe: Dit nummer vind ik beter dan zijn vorige inzending, Love Is Blind uit 2012. Toch is het niet het lied waarop ik heb gewacht. Nadat Litouwen me vorig jaar verraste door mijn favoriet van het jaar af te vaardigen, had ik gehoopt dat ze het dit jaar nóg beter zouden doen, zodat ze zouden winnen en ik volgend jaar naar Vilnius zou kunnen gaan. Toch zie ik dit zonder problemen naar de finale gaan en een plek in de top-10 versieren, tenzij alle mannelijke zangers elkaar pijn doen en de punten verdelen.

Ellen Volders: Hiermee breekt Donny Montell voor mij geen potten. Hij heeft nochtans zijn looks en zijn moves mee, maar het poppy nummer blinkt zeker niet uit in originaliteit. Maar misschien hoeft dat ook helemaal niet. Dit nummer gaat zeker naar de finale, maar maakt te weinig indruk voor de overwinning.

POLEN: Michał Szpak – Colour of Your Life

Stijn Depoorter: De smartlap van de Poolse kruising tussen een dandy circusdirecteur en een hippe hedendaagse zeventiende eeuwse koning klinkt na één minuut al vreselijk afgezaagd. Zijn schelle stem kan me absoluut niet inpalmen. Overduidelijk een plas- en/of Twitterpauze.

Fabian Feyaerts: Een song die me bitterweinig doet en zoals er zo veel de revue zijn gepasseerd de voorbije jaren zonder opmerkelijk resultaat. En ik vrees dat dit nummer voor Polen een zelfde resultaat zal opleveren. Een song waar Europa volgens mij niet echt zit op te wachten.

Fabio Ponente: Aanvankelijk klinkt het zeer veelbelovend, maar dan valt het helemaal stil. Hoewel de zanger ontzettend mooie ogen heeft die heel aansprekend zijn, is het nummer oké zonder meer. Vocaal zit alles snor, maar het probleem zit ‘m in het nummer zelf, dat té klassiek is. Ik geloof dat dit de finale kan halen, maar zonder daar het scorebord in vuur en vlam te zetten.

Roy Van der Merwe: Ik ben heel blij dat de Polen de favoriete Margaret in de voorronde links lieten liggen. Dit lied ligt heel gemakkelijk in het gehoor en de zanger heeft een zeer aangename stem. Ik ben niet wild van zijn lange haren, maar hij past op dat vlak goed bij Ivan uit Wit-Rusland. Volgens mij zullen veel stemmers hierop vallen, en zal dit moeiteloos naar de finale doorstoten.

Ellen Volders: Als je iets kan zeggen van Michal, is het dat hij stijl heeft. Daarnaast zijn zijn Woows het beste aan het nummer, maar het blijft een cliché song en waarmee hij mij in slaap wiegt. Hét nummer waarop ik snel even de tijd zou nemen om een plaspauze in te lassen. Next!

Morgen kijken onze experts naar de songs uit Servië, (VJR) Macedonië, Wit-Rusland en Zwitserland.