De winnaar van het Songfestival, die onthoudt iedereen. Maar wie tweede of derde werd, is misschien al moeilijker. In de reeks Runner-up Talk interviewen we daarom die kandidaten, de eerste en tweede runner-ups, en vragen hen naar hun herinneringen aan hun deelname. Soms is dat in een video-interview, soms de uitgeschreven vragen en antwoorden. Deze week: Marc Roberts uit Ierland.

Bio

• Naam: Marc Roberts
• Nationaliteit: Iers
• Jaar deelname: 1997
• Lied: Mysterious Woman
• Plaats: 2de
• Bijzonderheid: Marc Roberts vertegenwoordigde gastland Ierland en zorgde voor het laatste top vijf resultaat van dat land

Interview

Hallo Marc, wat was de reden voor je deelname aan de Ierse preselectie in 1997?

‘Ik heb altijd van het Songfestival gehouden. Ik keek jaarlijks met familie en genoot er elk jaar heel hard van. Bovendien kende ik Johnny Logan, Linda Martin en Charlie McGettigan persoonlijk.

In die tijd deed ik shows en wou ik graag deelnemen aan de Ierse voorronde. Er was een platenlabel dat interesse had in mij en waarmee ik misschien een lied kon insturen voor de preselectie. Dat duurde te lang om op te wachten dus nam ik zelf een demo op genaamd European Woman. Die demo werd echter niet geselecteerd om te mogen deelnemen aan de nationale voorronde voor het Songfestival. Daarom pasten we de instrumentale begeleiding wat aan en werd de titel Mysterious Woman. Die nieuwe versie van het nummer werd wel opgepikt door het selectieteam (voor de Ierse preselectie, nvdr.). Hierdoor zag het platenlabel een kans om me te lanceren. De rest is geschiedenis.’

Heeft Johnny Logan, Linda Martin of Charlie McGettigan je dan een duwtje gegeven voor je deelname?

‘Het was een van de dingen die gewoon gebeurde. Het was het juiste lied en de timing zat goed. Mysterious Woman is een countrynummer en niet typisch voor het Songfestival, maar het genre was toen populair in Ierland door countryzanger Garth Brooks. Ik stond ook in contact met Johnny Logan en Charlie McGettigan. Hij had me gezegd dat deelnemen aan het Songfestival heel leuk was om te doen en dat veel mensen je aan het werk zien. Bovendien geloofde ik echt in het nummer, hoewel mensen me zeiden dat het niet Songfestivalachtig klonk. Daar trok ik me niets van aan want voor mij klonk geen enkele winnaar op het Eurovisiesongfestival hetzelfde.’

Hoe schatte je dan je kansen in voor de nationale voorronde?

‘Ik had geen enkel idee want ik had bewust niet naar de andere nummers geluisterd. Tot de avond van de finale wist ik dus niet hoe de andere liedjes klonken. Op die manier presteer ik het beste. Na m’n optreden was ik heel tevreden en aan de reactie van het publiek merkte ik ook dat het een goed optreden was.’

Dacht je na je overwinning in de Ierse voorronde dat je ook kans maakte op het Eurovisiesongfestival zelf?

‘Het probleem was dat Ierland de jaren ervoor verschillende keren gewonnen had. Iedereen zei: ‘Je mag niet nog eens winnen!’ (lacht). Ik zat er dus mee in dat de mensen Ierland beu zouden zijn en ik laatste zou eindigen. Toch werd ik uitgeroepen tot een van de favorieten.

De Ierse omroep RTÉ vertelde me dat ze een nieuwe overwinning niet konden betalen. Het was gewoon te duur.

Ik vroeg me af wat ze van mij verwachtten. Ik wou gewoon mijn best doen voor mezelf en voor de Songfestivalfans. Dat heb ik dan ook gedaan. Net voor ik moest optreden kwam de Ierse omroep me vertellen dat ze een deal gesloten hadden met BBC Northern Ireland om een eventuele overwinning te regelen en dat ik toch vol voor de winst mocht gaan (lacht).’

Bracht dat extra druk met zich mee?

‘De druk kwam vooral vanuit mezelf. Ik zat er echt mee in om laatste te worden. Ik dacht dat de mensen niet voor Ierland zouden stemmen omdat ze het beu waren dat we het zo goed deden, los van de kwaliteit van het nummer. Maar Europa hield van het nummer en stemde ervoor, waarvoor bedankt!’ (lacht)

Zo heb je iedereen tevreden gesteld; je behaalde een heel mooi resultaat zonder te winnen.

‘Inderdaad! We hebben bewezen dat we konden winnen, maar we wilden gewoon niet.’ (grapt)

Heeft heel de situatie invloed gehad op je optreden zelf?

‘Eigenlijk niet. Als artiest moet je heel veel doen tijdens de week voor je optreden. Alles is uitgepland voor je, van repetities tot feestjes. Als deelnemer voor het gastland moest ik naar alle feestjes, maar mocht ik nergens iets drinken. Ik kon er niet echt van genieten, maar ik was wel moe. Dat was wel de aanleiding voor mijn beste Songfestivalverhaal. Op zaterdagochtend was het de generale repetitie en nadien keerde ik terug naar het hotel. Daar ben ik in slaap gevallen en werd ik wakker gebeld door de receptionist van het hotel. Hij vroeg me of ik een glas champagne wou voor ik de bus terug nam richting de arena. Toen bleek dat ik nog maar tien minuten had om te vertrekken. (lacht) Dus ik sprong uit bed, douchte en ben nog niet helemaal droog de bus op gestapt. Nadien hebben ze m’n haar gedaan, zorgden ze voor de make-up en moest ik het podium al op. Ik had dus geen tijd om na te denken.’

Was je tevreden over je optreden?

‘Ja, ik heb het nummer heel goed gebracht.’

Hoe denk je over het resultaat? Was het een verwachte winnaar of had je jezelf eerder zien winnen?

‘Van mijn therapeut is het goed om daarover te praten. (grapt) Net als bij de voorronde had ik niet naar de andere liedjes geluisterd, ook al vertelden mensen me telkens dat het Verenigd Koninkrijk een goed nummer had. Ik kende Walking On Sunshine en ik wist dat als de Britse inzending gelijkaardig was, het Verenigd Koninkrijk met de winst zou kunnen gaan lopen. Toch nam ik mezelf voor om niet te luisteren en dat heeft me geholpen.’

In 1992 en 1993 wist Ierland te winnen en eindigde net voor het Verenigd Koninkrijk. Was er sprake van een soort rivaliteit tussen de landen?

‘Altijd! Historisch gezien is er steeds een rivaliteit geweest. In 1997 gebeurde er echter iets leuks. Het was het eerste jaar dat televoting gebruikt werd (Ierland maakte nog gebruik van een jury, nvdr.) en ook het eerste jaar dat Ierland en het Verenigd Koninkrijk de twaalf punten aan elkaar gaven.

Eindelijk hadden de mensen gesproken. Het was geweldig!

Dat zorgde er ook voor dat ik kon langsgaan bij de Britse televisie en mijn nummer kon voorstellen.’

Ierland behaalde het meeste punten bij de televoting (vijf landen gebruikten geen jury maar een televoting, nvdr.), dus je bent de allereerste winnaar van het publiek. Hadden de zaken anders kunnen lopen indien de kijkers in alle landen hadden kunnen beslissen?

‘Dat wist ik zelfs niet. Wat wreed van je om te zeggen. (grapt) Ik zal het in m’n CV zetten met jou als vermelding.’ (lacht)

Hoe heeft je tweede plaats je latere carrière beïnvloed?

‘Na m’n optreden feliciteerden mensen me en zeiden ze dat 350 miljoen mensen me bezig gezien hadden. Mijn deelname had een perfecte uitkomst. Mijn tweede plaats bewees dat Ierland nog altijd kon meedoen voor de titel. Het was trouwens goed dat Ierland niet nog eens gewonnen had. Het nummer van Katrina (Love Shine a Light,nvdr.) is fantastisch.

Als je dan toch verslagen moet worden, dan liefst door een anthem!

Ik heb altijd van het Songfestival gehouden en ik ben heel blij dat ik heb deelgenomen. Bovendien heeft het deuren geopend naar andere landen, zoals bijvoorbeeld dit interview. (lacht) Mensen wisten dat ik kon zingen, maar nu luisterden ze ook echt. Het optreden duurt maar drie minuten maar ik heb ervan genoten en ik heb veel mensen leren kennen. Met verschillende Ierse oud-deelnemers sturen we onze mening over de liedjes van het huidige jaar nog naar elkaar.’

In 2008 nam je deel aan Eurosong 2008, de Ierse preselectie dat jaar. Waarom heb je die keuze gemaakt?

‘Omdat Ierland het opeens slecht deed na een aantal gouden jaren, vroeg RTÉ me of ik nog eens wou deelnemen. Ik had volgens hen nog altijd het juiste profiel en de juiste muziek. Ik wou het doen op voorwaarde dat het een eigen nummer was. Mensen hadden me gevraagd of ik het jammer vond dat Mysterious Woman door iemand anders was geschreven. Dat maakte me niets uit aangezien ik van muziek hou en het me niet kan schelen waar die vandaan komt.

Bovendien speelde het ook mee dat winnaars van talentenshows zomaar naar het Songfestival werden gestuurd. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat het Eurovisiesongfestival in de eerste plaats een liedjeswedstrijd is, waarbij het nummer het belangrijkste is. Alle winnende liedjes zijn geweldig, los van de uitvoerder. Tegenwoordig komt er wat meer bij kijken om op te kunnen vallen tussen de andere deelnemers. Maar Ierland koos eerst voor een zanger en vroeg zich dan af met welk nummer.

Tijdens de gloriejaren was er een geweldig nummers en werd nadien gezocht naar iemand om het zo goed mogelijk uit te voeren.

In 2008 werd sinds lang weer een nationale voorronde gehouden en dus nam ik deel met het nummer Chances. Vlak nadat ze me zeiden dat ik geselecteerd was voor de liveshows, maakte de Ierse omroep Dustin the Turkey bekend als een van de andere deelnemers. Toen wist ik al dat ik het niet zou halen. Als buitenstaander is het moeilijk te begrijpen, maar Dustin the Turkey is een icoon in Ierland. Dustin staat in Ierland bekend om mensen door het slijk te halen en komt er daarom mee weg. Dat lukte niet in andere landen; wat heel verwarrend was.’

Beluister hier het nummer Chances waarmee Marc Roberts in 2008 deelnam aan de Ierse preselectie:

Zou je nog een derde keer proberen?

‘Ik denk van niet. Tenzij ik het perfecte nummer schrijf, want dat is het belangrijkste. Het beste voorbeeld daarvan is Rock ‘n Roll Kids (de winnaar van 1994, nvdr.).’

Misschien kan jij ook zo’n nummer schrijven?

‘Wie weet, maar dan moet ik nog op zoek naar iemand die het wil zingen. Ik hoorde onlangs dat het nummer In Your Eyes van Niamh Kavanagh door Idina Menzel werd opgenomen als demo. Zo zie je maar hoe het kan lopen.’

Hoe denk je dat Ierland het beter kan doen op het Songfestival in de toekomst? Je was de laatste die in de top vijf eindigde.

‘We moeten heel goede nummers hebben. Het probleem is dat de Ieren gedesillusioneerd zijn de afgelopen jaren. Het Songfestival heeft nu zodanig veel deelnemers dat je wel iets moet doen om op te vallen tussen de rest, hoe goed je nummer ook is. Bovendien wordt het probleem van blockvoting aangehaald, maar dat is er altijd al geweest. Je hoeft niet altijd de twaalf punten te krijgen om hoog te eindigen, kijk naar mij.’

Als je niet meer gaat deelnemen aan het Songfestival, wat brengt de toekomst dan voor jou?

‘Ik werk momenteel aan m’n zevende album en ik schrijf voor anderen zoals Daniel O’Donell. Hij is een Ierse Cliff Richard. Daarnaast organiseer ik ook een tribute show voor John Denver. We hebben er al de hele wereld mee rondgereisd.’

Dan heb je nog mooie vooruitzichten. Veel succes!

‘Bedankt voor het interview en groeten aan alle Songfestivalfans!’

Bekijk hier nog eens het optreden van Marc Roberts uit 1997: