Deze week laten we twee muziekexperts de vijf Eurosong-nummers beluisteren en reviewen. Elke dag mogen jullie van showbizzjournalist Jelle Brans en muziekrecensent Dennis Van Goethem een kritische kijk op de potentiële inzendingen verwachten. Vandaag: Tom Frantzis en zijn I’m Not Lost.

Jelle Brans, journalist Het Laatste Nieuws

Het meest toegankelijke liedje van de vijf. Niet onaardige powerpop die weliswaar aan een half dozijn andere nummers deed denken, van Dotan, Hozier en Bastille tot Heroes van Måns Zelmerlöw.

Het is nooit een goed idee om het winnende lied van het jaar ervoor achterna te gaan, maar ook los daarvan hebben we niets anders dan bedenkingen bij Tom Frantzis. De manier waarop hij z’n liedje op het podium presenteerde was hemeltergend. Alsof hij z’n boodschappenlijstje aan het afwerken was op een vrije zaterdagmiddag. Niets van bezieling, overtuiging of draagkracht.

Een artiest met de uitstraling van een pannekoek die al een week in de frigo ligt, zonder plastic folie bovendien. Onmogelijk recht te trekken op één week tijd en alleen al op basis daarvan kansloos. Waar heeft die VRT zich de voorbije maanden in godsnaam eigenlijk mee bezig gehouden?

Dennis Van Goethem, muziekrecensent Het Nieuwsblad

Tom wie? Juist ja, de nobele onbekende van dienst. Geen idee waar de talentscouts van Eurosong deze bakkerszoon hebben gevonden, maar het doet op z’n minst de wenkbrauwen fronsen. De man is allesbehalve een podiumbeest en zou in een imagotest zelfs de duimen moeten leggen voor een koude schnitzel. Niet bepaald een potentiële finalist voor Stockholm, dus. Maar ach, zo lokt de VRT nog wat vrouwelijke kijkers van middelbare leeftijd.

I’m Not Lost is een schoolvoorbeeld van wat liefhebbers powerpop noemen: optimistisch, snel meezingbaar en semi-filosofisch op tienerniveau. Denk maar aan een uit Vlaamse kleigrond gedolven reïncarnatie van Bastille en The Script – horror, zou mijn vader zeggen.

Maar we zijn geen onmensen: Tom heeft een degelijke stem, en na een keer of drie blijft het refrein zelfs in ons hoofd rondspoken. Bovendien is hij niet kansloos. Als Tom volgende keer uit de buurt van de hoge nootjes blijft, kan hij als underdog – altijd het kakkernestje van Vlaanderen – verrassen. Potten breken zal deze kerel nooit doen, maar tussen dit zootje verdient Tom een stek in de top drie.