Deze week laten we twee muziekexperts de vijf Eurosong-nummers beluisteren en reviewen. Elke dag mogen jullie van showbizzjournalist Jelle Brans en muziekrecensent Dennis Van Goethem een kritische kijk op de potentiële inzendingen verwachten. Vandaag: de winnares van de tweede aflevering, Laura Tesoro met What’s the Pressure.

Jelle Brans, journalist Het Laatste Nieuws

Nee dus. Het songfestival 2017 zal niét in Brussel, Antwerpen of Blankenberge doorgaan. De vijf nummers die de VRT op zondag voorstelde, varieerden van ‘onopmerkelijk’ tot ‘prima radiovoer’. Echte draken zaten er niet tussen. Maar die fantastische, aparte, hartveroverende instant-hit waar we met z’n allen zo op hoopten? Driewerf helaas. Wat is trouwens het nut van een ‘maandenlange zoektocht’ naar geschikte nummers als je de helft ervan meteen laat afkraken door je eigen jury? Soit.

What’s the Pressure van Laura Tesoro zal het dan wel worden. De 19-jarige krullenbol werd dermate nadrukkelijk de hemel ingeprezen dat het bijna geen twijfel lijdt: ons Laura ligt bij de VRT duidelijk in de bovenste schuif om naar Stockholm sturen. Jong en kneedbaar: zo zien ze het graag aan de Reyerslaan.

Zou haar overwinning een drama zijn? Welnee. De kans dat we ons belachelijk gaan maken zoals met Axel ‘Mozzer’ Hirsoux is nihil. What’s the Pressure is een vrolijk, crowdpleasing huppelliedje met een sound die momenteel goed in de Europese markt ligt. Mits een goeie act, is de finale haalbaar.

De baslijn heeft nogal dicht bij Another One Bites the Dust gelegen, maar wie maalt daarom. Zolang het geen plagiaat betreft – en zo slim zijn ze intussen wel bij de VRT – kan een hoge herkenbaarheid alleen maar een plus zijn op het songfestival. Heroes van de huidige kampioen Måns Zelmerlöw was zogezegd ook gepikt van een Avicii-hitje; het heeft de Zweed geen windeieren gelegd. Niet dat we verwachten dat het Selah Sue-afdankertje What’s the Pressure eenzelfde victorieuze lot is beschoren. Daarvoor is het nummer té middle of the road, té leuk-maar-nogal-gewoontjes. De letterlijk orgasmische reacties van gelegenheidsjury BJ Scott en Tom Helsen laten we dan ook voor hun rekening – ze konden moeilijk élk nummer de grond inboren natuurlijk.

Als Laura het haalt, en daar mogen we toch rustig van uitgaan, zal er bovendien nog behoorlijk wat werk aan de winkel zijn om het jonge meisje klaar te stomen tegen de stress die gepaard gaat met zo’n songfestivaldeelname. We kunnen alleen maar hopen dat haar snotvalling de reden was dat ze zondag de helft van haar noten niet haalde.

Dennis Van Goethem, muziekrecensent Het Nieuwsblad

We twijfelden even, toen de lieve dame van deze website ons vroeg de Vlaamse kandidaturen voor Eurosong een luisterbeurt te gunnen. Want cru gezegd, wij hebben niet veel met het songfestival. Wat voor memorabel materiaal heeft dat jaarlijks bachanaal ons de laatste decennia ook alweer opgeleverd? Juist ja. Een kniezwengel, een corpulente operazanger en een poging-tot-radslag van – zo mogelijk nog corpulenter – Sergio. Ach, welaan dan, omdat ze het zo lief vroeg.

Voorbije maanden pompte onze openbare omroep ons zuurverdiend belastinggeld in vijf jonge talenten die moeten uitvechten wie van hen op een Zweeds podium mag gaan kwelen. Tuurlijk dachten wij niet dat de kandidaten – restjes van eerdere talentenjachten en sympathieke nobody’s – meesters uit het neo-classicisme zouden zijn, maar zelfs naar Eurosong-normen leveren deze koorknaapjes niet bepaald hoogstaande cultuur af. Het ene herkauwde recept wisselt het andere af, en een eigen persoonlijkheid is bij ieder nog veraf.

Gelukkig is daar Laura Tesoro: die heeft tenminste nog een mooi snoetje. Dat, samen met de beste stem én meest aanstekelijke song, levert haar van onzentewege een schouderklopje en een enkeltje naar Zweden op. Het Leuvense klassewijf Selah Sue zette haar schouders onder What’s the Pressure, maar deed Laura vooral een van haar B-kantjes cadeau. Zowel muzikaal – uptempo soul en makkelijk verteerbare blazers – als in de hese zanglijnen komt de stempel van de Crazy Vibes-zangeres bovendrijven, maar erg authentiek voelt Laura’s versie niet aan. Ook missen we voldoende power, laat staan toonvastheid, in Laura’s stem. Een iets krachtigere funksong in de stijl van Nile Rodgers zou haar beter afgaan, misschien zelfs meer sérieux kunnen opleveren. Maar tja, zo gaat dat: een degelijke melodie en bovengemiddelde stem pronkt vandaag al gauw met goud. Die afgrijselijke break vergeten we maar even.

Misschien is het net omdàt Laura ons de minst typische songfestivalact lijkt, dat zij ons het meest bevalt. De nog steeds maar 19-jarige runner-up van The Voice van Vlaanderen deed als enige een poging haar publiek ietwat op de hand te krijgen. Maar genoeg om een uitzinnige arena in Zweden te overtuigen, is dat zeker nog niet. Hopelijk laat ze de act met de stoel en het geflirt met de camera – plaatsvervangende schaamte was ons deel – achterwege.

In het land der blinden heeft Laura het sterkste nummer al op zak. Nu nog een sterke act, en ze mag zo goed als zeker haar koffers pakken. Tenzij de underdog, ditmaal in de vorm van een zekere Tom, alweer aan het langste eind trekt. Poor Little Belgium.