De Nederlandse televisieomroep zag het niet zitten om zo snel nogmaals het festival te organiseren, en liet de eer over aan het Verenigd Koninkrijk, dat tweede geëindigd was.

Over 1960

De BBC organiseerde de wedstrijd voor het eerst vanuit de hoofdstad van het gastland. Dertien deelnemende landen, een nieuw record, en als locatie de Londense Royal Festival Hall, met meer dan duizend toeschouwers in het publiek, zorgden voor het grootste festival tot hiertoe.

Deze editie werd, vanzelfsprekend, een volledig Engelstalige aangelegenheid. Presentatrice Katie Boyle, die we later nog vaak terug zouden zien, stelde elke artiest voor en verwelkomde de kijkers. De liedjes werden ingeleid door de nationale commentatoren, die ook kort in beeld kwamen tijdens de uitzending.

Katie Boyle

Net als vorig jaar trok het gastland de wedstrijd op gang. Bryan Johnson, broer van Teddy die het vorige jaar had deelgenomen, kwam met zijn diepe stem erg dicht bij een zege voor eigen publiek, maar moest net als zijn broer genoegen nemen met het zilver. Luxemburg keerde na een jaartje afwezigheid terug, maar eindigde laatste met een lied in het Luxemburgs. Het zou nog meer dan dertig jaar duren alvorens de Luxemburgers het nog eens zouden wagen om in een andere taal dan het Frans te zingen op het Eurovisiesongfestival.

Noorwegen debuteerde met het jazzy Voi voi, en werd er meteen vierde mee. Opvallend: Noorwegen had nog geen volwaardige televisiezender toen het voor het eerst meedeed met het songfestival. De omroep NRK startte pas enkele maanden later met reguliere uitzendingen. Ook Duitsland koos voor een andere taal, tenminste in de titel: Bonne nuit, ma chérie werd gezongen door zanger Wyn Hoop en eindigde op gelijke voet met de Noren.

Nederland ging net als twee jaar geleden onderuit als titelhouder, ditmaal met een voorlaatste plek. Onze noorderburen speelden haasje-over met Frankrijk, dat ook voor de tweede keer won: zangeres Jacqueline Boyer, dochter van Jacques Pills die het vorige jaar laatste was geëindigd voor Monaco, overtuigde het leeuwendeel van de juryleden met haar lofzang op de pathologische leugenaar Tom Pillibi.

Jacqueline Boyer

België en Nederland

België werd voor de derde keer vertegenwoordigd door zanger Fud Leclerc. Op 24 januari had hij de Finale belge pour le Grand Prix Eurovision gewonnen, en was hij zijn vier concurrenten voorgebleven, waaronder Solange Berry die in 1958? Luxemburg nog vertegenwoordigd had. In Londen bezorgde hij ons land met Mon amour pour toi voor het tweede opeenvolgende jaar een zesde plek.

Fud Leclerc

Nederland ging weer naar de onderste regionen van het klassement. Rudi Carrell had op 9 februari het Nationaal Songfestival gewonnen, dat qua concept identiek was aan het vorige jaar: acht liedjes gezongen door telkens twee andere artiesten, met het nummer gekozen door regionale jury’s en de uitvoerder door een jury van experten.

Rudi Carrell

De pauze en de punten

Na een muzikaal intermezzo door het Eric Robinson’s Orchestra startte Katie Boyle met de puntentelling. Het gastland was in de race voor de overwinning, tot groot jolijt van het partijdige publiek. Op een gegeven moment moest Boyle de toeschouwers vragen hun enthousiasme te temperen, omdat ze de puntengevers niet meer kon verstaan. De Britten moesten uiteindelijk nipt de zege overlaten aan de Fransen, die met vier opeenvolgende plekken in de top drie van het klassement een succesformule in handen leken te hebben. Teddy Scholten kwam op het podium om haar opvolgster de trofee te geven. Het was de eerste keer dat de vorige laureaat dit deed. Pas veel later zou het uitgroeien tot een traditie die tot op de dag van vandaag wordt voortgezet.

Het scorebord

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: