Interviews
Runner-up Talk: Sally Ann Triplett (Verenigd Koninkrijk 1980 en 1982)
De winnaar van het Songfestival, die onthoudt iedereen. Maar wie tweede of derde werd, is misschien al moeilijker. In de reeks Runner-up Talk interviewen we daarom die kandidaten, de eerste en tweede runner-ups, en vragen hen naar hun herinneringen aan hun deelname. Soms is dat in een video-interview, soms de uitgeschreven vragen en antwoorden. Deze week: Sally Ann Triplett uit het Verenigd Koninkrijk.
Bio
- Naam: Sally Ann Triplett, was 1/6 van Prima Donna
- Nationaliteit: Brits
- Jaar deelname: 1980
- Lied: Love Enough for Two
- Plaats: 3de
- Bijzonderheid: nam in 1982 al opnieuw deel met Bardo en werd toen 7de. Acteert nu nog in Broadway- en West Endproducties.
Interview
Goedemiddag, mevrouw Triplett. Wanneer heeft u voor het eerst van het Eurovisiesongfestival gehoord?
‘Ik keek er thuis naar toen ik opgroeide, ik vond het leuk om samen te kijken op een zaterdagavond. Voor het VK deden altijd fantastische artiesten mee zoals Cliff Richard, Lulu … Toen ik naar school ging, kreeg ik zangles van Mary Hammond en zij vroeg aan haar leerlingen of we auditie wilden doen om achtergrondzangeres voor 10CC te worden. Het was mijn eerste optreden dat ik deed. Toen ontmoette ik iemand en via via deed ik auditie voor Song for Europe (de toenmalige Britse Songfestivalvoorronde, nvdr.). Ik denk dat ze niet goed wisten wat ze wilden, ze kozen drie jongens en drie meisjes en ik was er een van. Ik zat nog op school, ik herinner mij er niet alles meer van, ik was nog maar 17. Op zaterdag vertegenwoordigde Prima Donna het Verenigd Koninkrijk, op zondag gingen we weer naar huis en op maandag moest ik weer naar school.’
Wilde u meteen meedoen aan Song for Europe of heeft u erover na moeten denken?
‘Het is zo lang geleden, ik kan mij mijn gevoelens niet meer herinneren, ik moet iemand om raad gevraagd hebben. Het ging via mijn zanglerares op school dus het moet dankzij de school geweest zijn dat ik gekozen werd. Wanneer je toen op school zat, kwamen geen agenten langs voor audities, dus het was fantastisch wanneer je je eigen werk vond.’
Over Song for Europe las ik dat het zo nipt was tussen Prima Donna en Maggie Moone dat de presentator, Terry Wogan, niet wist wat hij moest doen. Er was een ex aequo en er leken geen regels te zijn voor dat geval, hij panikeerde en liet alle jury’s opnieuw stemmen.
‘Dat klopt. Toen ze vaststelden dat het een ex aequo was, wisten ze niet wat te doen. Als je het opnieuw bekijkt, kun je de paniek in de ogen van iedereen zien. Ik herinner mij de floor manager, hij was briljant. Het was ofwel alle jury’s opnieuw laten stemmen voor één iemand en zien wie het meeste stemmen had of het nieuws van 21.00 uur laten starten. Ze wisten niet hoe lang het zou duren. Maar toen werd het nieuws nooit verplaatst, voor niks, het begon geen seconde later. De floor manager ging snel bij alle jury’s langs, we hadden een nieuw resultaat, Prima Donna zong nog eens en om stipt 21.00 uur begon het nieuws. Iedereen die toen achter de schermen werkte, zei dat het heel spannend was omdat het live was.’
Hoeveel kans gaf u Prima Donna Song for Europe te winnen?
‘Ik denk dat ik niet aan winnen dacht, ik was zo jong. Ik dacht ‘Wow, wat gebeurt er?’. Ik deed fotoshoots, had opnames, reisde, ontmoette mensen … Ik werd ondergedompeld in die nieuwe wereld. Ik herinner mij dat toen we Johnny Logan hoorden hij zonder twijfel het beste lied van de wedstrijd had. We wisten allemaal dat er niet veel kans was dat hij niet zou winnen. Hij was zo goed.’
Dus jullie waren zeer tevreden met de derde plaats.
‘Oh ja! Ik verwachtte niks, ik was niet ontgoocheld, ik was blij dat ik meedeed en deel was van de groep. Ik herinner mij dat ik naast Johnny Logan zat in de bus, we zaten in hetzelfde hotel en werden van daar naar de zaal gebracht. We praatten even, hij was zo fantastisch.’
In een interview met een Britse krant eerder dit jaar had u het over de avond voor het Songfestival. Een van de bandleden van Johnny Logan zei lachend ‘Laat ons hen dronken maken zodat ze morgen niet goed kunnen optreden.’ Waren zij even bang van jullie als jullie van hen?
(lacht) ‘Nee, dat denk ik niet. Muzikanten en zangers spelen volgens andere regels. Johnny Logan lag in bed waarschijnlijk of was interviews aan het doen. In onze groep hadden we Kate Robbins, haar wil je op je feestje. Zij speelde muziek, iemand anders speelde piano, we dansten en lachten. Toen hoorde ik een van Johnny’s muzikanten zeggen ‘Laat ons hen dronken voeren’. Daar lachten we om. De volgende ochtend, de dag van de show, kwamen Kate Robbins en haar zus, die een kamer deelden, naar mij. Kate deed alsof ze haar stem verloren had. Voor heel even geloofde ik dat, maar daarna wist ik dat ze het om te lachen zei. Het was leuk.’
Tijdens het bekendmaken van de resultaten in de finale, was het toch nog spannend, vier à vijf landen stonden heel dicht bij elkaar.
‘Ik herinner het mij niet meer, het was ook zo een lange avond, ik zou het opnieuw moeten bekijken.’
Prima Donna was samengesteld speciaal voor het Songfestival, was het de bedoeling om ook daarna verder te gaan?
‘Nee, ik denk het niet. Ik ging terug naar school, we gingen elk weer onze eigen weg, letterlijk de volgende dag. Het was enkel voor het Songfestival. Maar twee jaar later nam ik opnieuw deel, met Bardo en ons lied bereikte de tweede plaats in de Britse hitlijst. Met Prima Donna geraakten we maar op de 48ste plaats. Het lied van Bardo was een hit en we hebben toen nog twee liedjes uitgebracht en we gingen naar plaatsen als Duitsland. Het was anders. Misschien als we gewonnen hadden met Prima Donna dat het anders geweest zou zijn.’
Wist u toen al dat u terug wilde naar de liedjeswedstrijd? Het was een toeval dat u geselecteerd werd voor 1982.
‘Ja, ik had net een kerstshow gedaan in Cambridge. Steve Fisher, die met mij in Bardo zat, deed ook mee in die kerstshow. We werden een liefdeskoppel. De show was afgelopen op zaterdag, op maandag spraken we weer af. Hij moest alleen nog in een studio gaan zingen en hij vroeg of ik mee wilde. Ik wachtte buiten aan de studio. Hij was gevraagd om in Bucks Fizz mee te doen het jaar voordien maar hij lag onder contract bij een show. Daarom vroegen ze hem het jaar erop opnieuw, voor Bardo. De manager van Bucks Fizz kwam naar buiten op het einde van de auditie, zag mij en zei tegen mij ‘Ik ken jou!’ Ze herkende mij van Prima Donna. Ze zei ‘Kom binnen en zing, met Steve.’ We zongen samen en dat is altijd heel synchroon. Die manager besliste daar en toen dat wij Bardo zouden worden.’
Zou u zonder die auditie teruggegaan zijn naar het Songfestival?
‘Ik zou er nooit aan gedacht hebben. Tussen het eerste en het tweede Songfestival zat ik in een West Endproductie, ik begon te acteren. Ik zat niet eens in een band, ik zat in het theater.’
Doet u nu nog aan theater?
‘Ja, ik woon al zes jaar in New York. Ik heb een aantal Broadwayproducties gedaan. Vóór de lockdown zou ik in Nottingham gespeeld hebben, ik doe het dus nog altijd. Ik werk de hele tijd. Maar nu zit ik weer in Londen, al zit mijn zoon nog in New York.’
In 1982 was u voor het Songfestival een van de favorieten om te winnen.
‘We waren dé favoriet om te winnen. Iedereen zei dat we zouden winnen, alle tv-omroepen, alle wedkantoren, alle andere deelnemers, iedereen zei het. Uiteindelijk wonnen we niet. Ik weet niet wat achter de schermen gebeurt, maar de BBC had al het Songfestival gewonnen in 1981 en ik denk dat ze het niet twee jaar op rij wilden organiseren. Het is redelijk duur. Maar de belangrijkste reden was, denk ik, de Falklandoorlog die toen bezig was, dat was tegen ons. Het maakte het Songfestival meer politiek dan het geweest zou zijn. We verloren daardoor veel stemmen. Het lied dat won, ging over vrede. Niemand zag dat echt komen, omdat One Step Further zo goed was.’
Hoe ontgoocheld waren jullie?
‘Opnieuw niet, de mensen rondom ons waren meer ontgoocheld. Wij waren samen, we waren verliefd, hadden een fantastische tijd. Ons lied stond na het Songfestival op nummer 2 in de hitlijst, zelfs zonder de wedstrijd zou het een hit geworden zijn. Na de show hadden we dan ons eigen kleine privéfeestje, voor we naar de grote afterparty gingen. Iedereen vroeg zich af waar we waren. Toen we daar aankwamen, begon iemand van de platenmaatschappij doedelzak te spelen. Wij hadden een geweldige tijd, ik denk dat het alle anderen waren die ontgoocheld waren.’
Na drie liedjes ging Bardo dan toch uiteen. Wat was daar de reden of de oorzaak van?
‘Wanneer je samengesteld wordt voor het Songfestival, hoe close we ook waren, het waren andere mensen die onze liedjes schreven, onze kleren kozen, ons imago bepaalden. Je probeert uit te zoeken wie Bardo is. Het is altijd moeilijk wanneer een groep gewoon samengesteld wordt. We waren jong en misschien wilden we het daarna niet zo graag meer doen.’
In 2009 zei u aan de BBC dat u nog eens deel zou nemen als u een sterke ballade aangeboden kreeg. We hebben u niet meer opnieuw gezien dus ik veronderstel dat u die sterke ballade nog niet gekregen heeft?
(lacht) ‘Ik denk dat het ludiek was toen ik die vraag kreeg. De interviewer bleef het mij vragen en uiteindelijk zei ik dat. Het zou zeker groot nieuws zijn als ik het opnieuw zou doen. Als iemand naar mij zou komen en zeggen ‘Ik heb een lied geschreven voor Song for Europe, zou jij het willen zingen?’ zou ik het waarschijnlijk proberen. Om te zien hoe het was. Vroeger waren het onze beste artiesten die we brachten, maar toen werden het speciaal samengestelde groepen. Je voelde dat dat niet representatief was voor de Britse muziekscène. Ik heb sindsdien veel dingen gedaan en het is niet dat ik niet trots ben op het Songfestival, heel trots zelfs, maar het is gewoon een van de vele dingen die ik gedaan heb. Ik heb zoveel gedaan. Jammer genoeg is het nu iets waar serieuze muzikanten niet op springen. Hoe goed het Verenigd Koninkrijk nu ook is, we krijgen geen punten.’
Wat denkt u dat het VK zou moeten doen om opnieuw een Songfestivalgrootheid te worden?
‘Zelfs als we Coldplay zouden sturen, denk ik dat we niet veel punten zouden krijgen. Omdat het te politiek geworden is, mensen willen niet dat we winnen. Als dingen zouden veranderen, als we meer om elkaar zouden geven, als we het opnieuw om de muziek laten draaien, waarvoor het altijd bedoeld was, ongeacht van welk land je komt, maar nu is het sinds enige tijd te politiek geworden. Mensen stemmen te veel voor hun buren. Dat begrijp ik niet, het is uiteindelijk een liedjesfestival. Misschien moeten ze een andere manier van stemmen vinden, mensen op één vast nummer laten inbellen of sms’en of zo. We gaan nooit meer winnen, niet zolang landen voor hun beste vrienden blijven stemmen.’
Als u zegt dat het festival politiek geworden is, bent u het dan niet eens met de recente winnaars? Zijn die niet de terechte winnaars, de sterkste liedjes, volgens u?
‘Wellicht wel. Normaal gezien komt het beste lied altijd bovendrijven. Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik ben pas de laatste twee à drie jaar opnieuw beginnen kijken, doordat ik in New York woonde. Er zijn wel liedjes die goed zijn, mijn dochter en ik zijn bijvoorbeeld dol op Euphoria en Fairytale.’
Zolang het politiek is, zien we u wellicht geen derde keer terug?
(lacht) ‘Blijf proberen! Wie weet, ik betwijfel het heel erg. Ik ben misschien wat oud nu. Hoewel er al oudere artiesten deelgenomen hebben, ik heb nog twintig jaar!’ (lacht)
Als u zou moeten kiezen tussen nog één keer het Songfestival en nog vijf West Endproducties, wat kiest u dan?
‘Nog vijf theaterproducties. Als ik nu nog in Bardo gezeten zou hebben, zoals Bucks Fizz, zou dat mijn wereld geweest zijn. Maar mijn wereld is het theater geworden, mijn hart ligt daar.’
Heel erg bedankt voor het gesprek en succes met uw toekomstige theaterproducties!
Bekijk hier nog eens de twee Songfestivaldeelnames van Sally Ann Triplett: