Net als vorig jaar geen België in de grote finale van het Songfestival. En daar zijn verschillende redenen voor. Hier zijn lessen uit te trekken, zowel voor de Belgische delegatie als de fans. Al hebben er gisterenavond verschillende factoren meegespeeld waar we als deelnemend land geen vat op hebben. De belangrijkste conclusies na de uitschakeling van België door redacteur Jasper Van Biesen vanuit Tel Aviv.

1. Factor van Songfestival als tv-show oh zo belangrijk 

We vallen in herhaling als we terug de act van België kritisch benaderen, maar toch moet het. ‘Mij zal niet hetzelfde als Sennek overkomen’, zei Eliot nog enkele weken voor hij afzakte naar Israël. Helaas. Het klopt dat ons land ‘iets’ heeft neergezet gisterenavond, maar had het impact? Waarschijnlijk te weinig. Anno 2019 heb je een zeer overtuigende en sterke act nodig om je liedje alle eer aan te doen. Want het Songfestival is geen luisterwedstrijd, maar een tv-show. Buiten de trommels en de armbewegingen van Eliot en zijn dansers was er niet heel veel te zien tijdens de Belgische drie minuten. De trommels verschenen voor de eerste keer toen onze kandidaat zijn lied zong als oefening in The Voice. Toen al waren de commentaren aan de matige kant. En toch zagen we in Tel Aviv een kopie zonder veel veranderingen. We wilden de jeugd wakkerschudden, maar het blijft bij een lange snooze.

Zijn we te braaf of is er misschien te weinig budget? Als je ziet wat Australië brengt en hoe Victor Crone zijn regisseur mag bedanken voor de finaleplaats… Eigenlijk gebeurde er zelfs bij San Marino meer op het podium – en dat land ging dan ook door naar de finale.

2. Lied moet tip-top zijn

Wake Up is zeker geen slechte compositie, allesbehalve zelfs. Maar had onze Belgische inzending het sterkste refrein? ‘Het zakt snel in mekaar’, is de meest gehoorde reactie als luisteraars hun menig geven over ons lied. De gewilde en verhoopte climax ontbrak. Dat viel te redden met een verbluffende act. Maar die was er niet. We mogen de vergelijking met City Lights niet maken. Maar dat lied bleef staan als een huis, zelfs met de soms bedenkelijke belichting en een onzekere Blanche. Onze liedjes van 2018 en 2019 waren goed, maar misten de grote hitfactor. En die heeft België nodig.

3. Ervaren artiesten zijn zeker meerwaarde

Tamta, Kate Miller-Heidke, Nevena en zelfs de jonge ZENA … Stuk voor stuk haalden ze de finale. Nee, ze zongen zeker niet allemaal even goed of zuiver. Integendeel. Nietwaar, Tamta? Maar je zag dat ze wisten waar ze mee bezig waren. Ze legden al hun ervaring in de schaal en overtuigden de kijker. Zonder afbreuk te doen aan het mooie optreden van Eliot, moeten we durven toegeven dat ons Belgische kandidaat niet ‘dé man’ was van gisterenavond. Hij lachte lief en vriendelijk naar de camera, maar werd hij niet omvergeblazen? Het land voor ons, Servië, imponeerde en ook Oto uit Georgië bracht (letterlijk) vuur op het podium. Hij is niet door naar de finale, maar misschien zorgde hij mee voor het blussen van de Belgische vlam.

Klopt: Darude, Conan Osiris en Joci Pápai zijn wél hun koffers aan het maken, ondanks hun ervaring en zelfzekerheid. Maar zij hebben door andere redenen de finale niet gehaald. Finland kwam net als België minder uit de verf en Portugal was uiteindelijk te veel #WTF.

4. Selectiemethode RTBF niet onfeilbaar 

Het zal slikken zijn voor onze Waalse omroep. Want de kandidaat van de RTBF scoorde de voorbije jaren keer op keer op het Songfestival. Tot nu. VRT evalueert zijn deelname altijd na het festival, de Walen doen hopelijk hetzelfde. Een jong talent spotten is één ding, maar begeleiding en bijsturing van die kandidaat mag niet vergeten worden. Natuurlijk doet het professionele team van RTBF dat nu ook al, maar qua act, kleding, voorbereiding zijn er lessen te trekken. Toch?

5. Het blijft een loterij 

Dat San Marino en Wit-Rusland doorgaan naar zaterdag … Niet te vatten eigenlijk. Zeker Serhat had eigenlijk naar huis mogen vliegen. Hij zong wel erg vals en hij geeft zelf toe dat zijn lied in vijf minuten geschreven is. Wat een kaakslag voor de muziek. En voor België, want Pierre Dumoulin en Eliot hebben hard aan Wake Up gewerkt. Maar het momentum zat mee voor San Marino: de eerste halve finale mogen afsluiten en niet eens een slechte act. Onze tiende startplaats was achteraf gezien niet de beste. Want de kleppers kwamen pas na Eliot. Nog een factor die we niet in de hand hebben: iedereen had Hongarije verwacht als zekere finalist. Maar de kijkers en de jury’s – of een van de twee – hadden dit jaar duidelijk andere muzikale interesses …

6. Nee, we zijn het spoor (nog niet) bijster

Als je dit leest, hou dan deze boodschap in je achterhoofd: België is niet afgeschreven. Ons land komt van ver na verschillende flops. Je mag niet denken dat we opnieuw in dat sukkelstraatje zitten. Het enige dat ons land moet doen, is hard werken om een flitsende act en dito lied te brengen in de grootste tv-show ter wereld. Want hoe we liedjes moeten maken, dat zit wel snor. Of is het toch tijd om na de donkere popliedjes een heel andere muziekstijl te proberen? Gezongen door een bekende naam die weet wat er op het spel staat? Het speculeren naar 2020 kan beginnen. Dit is niet verloren.