Een week geleden is het al, de finale van het Songfestival 2024. De storm rond het festival en de EBU is nog niet gaan liggen. Ook de zaak rond Joost Klein blijft nazinderen. Genoeg voor onze lezeres Lien om een opiniestuk te delen op Songfestival.be. ‘Hoe het Songfestival een grote les in nederigheid werd’, schrijft ze.

Mei is Eurovisiemaand, dat weet zowat elke Eurovisiefan, maar al sinds februari stond de Spotifylijst ‘Eurovision 2024′ zeer vaak op in de auto. Mondjesmaat kwamen de nieuwe nummers de lijst ingekropen.

Mijn muzikale oor hoorde onmiddellijk dat het wel goed zat met Zwitserland en Kroatië en hoe vaker ik Joost Kleins’ Europapa oplegde, hoe meer ik van dat nummer ging houden, ook al is hakken een boot die ik gemist heb.

Gekste feestje van het jaar

En of ik één van de fans was die haar stem opstuurde naar onze Mustii om zijn achtergrondkoor op Before The Party’s is Over wat extra lading te geven? Jazeker! Ik had echt zin in het gekste feestje van het jaar. Toch heb ik me nog nooit zo slecht gevoeld na een Songfestival.

Eind januari begon de ‘fuzz’. Tijdens de ‘Semi Final Draw’ (indeling landen per halve finale) was er al een grote weerstand tegen de deelname van Israël. Het probleem was dat die weerstand met de dag groeide.

Dit is niet de plek om het over wereldpolitiek te hebben, dus dat ga ik ook niet doen, maar ik ben van mening dat, als de EBU iets beslist, dat het dan einde discussie is.

Ik hoef niet om de vijf berichten op elk mediakanaal te zien dat iemand het onterecht vindt. Want hoe vaker zulke dingen gepost worden, hoe vaker mijn sociale media-algoritme het oppikt én hoe vaker ik het te zien zal krijgen.

‘Slagveld vol discussies en fake news’

Ik kan je zeggen, mijn TikTok-, Instagram- en Facebooktijdlijn zijn een slagveld vol leuzes, discussies en vooral fake news.

De knoop in mijn maag werd week na week gewoon groter. De online haat die sommige artiesten (niet alleen Israël) over zich heen kregen, is gewoon beneden alle peil. Ik begrijp dat sommige artiesten het mentaal gewoon niet rond kregen. Eerlijk, ik denk dat Mustii blij mag zijn dat hij deze incidentrijke finale niet moeten zingen heeft, want leuk was het niet.

De eerste halve finale was er nog weinig aan de hand en ging het als vanouds. Maar naarmate donderdag naderde, werd de sfeer grimmig. Media postten geen fijne berichten en het nieuws over onrust in Malmö werd alleen maar groter. Als dat dan nog eens wordt aangesterkt door ongefilterde, vaak (te) harde, reacties op sociale media, voel je dat het venijnig wordt.

Haat en boegeroep

Wat me stoorde? De ongecontroleerde stroom aan haat, filmpjes van boegeroep, slecht gemonteerd fake news dat de ronde ging op sociale media … het stopte niet. Het probleem was, het algoritme wist dat ik veel opzocht over het festival dus pushte al die beelden, foto’s en artikels los in mijn gezicht.

Toen vorige week vrijdag het circus rond Joost Klein begon, is er bij mij iets geknakt. Het internet ontplofte en iedereen had een mening. Elke twee seconden kwam er iemand nieuw met een gekke, verzonnen verklaring over de ware toedracht.

De enige waarheid die er is, is dat we er niet bij waren. Het is ook niet aan ons om te oordelen. Als de EBU beslist dat er een kandidaat wordt uitgesloten, dan is dat jammer, maar dan gaan we er niks aan kunnen doen door een scheldtirade of een online revolutie te ontketenen.

Opluchting 

Mijn opluchting toen Zwitserland won? Groot. Nemo heb ik in de twee weken in Malmö steeds nederig en down to earth weten zijn. Hun quote over de EBU na hun overwinning getuigt daar ook van. Als dit Eurovisiesongfestival ons iets kan leren, is het nederigheid. Laten we dat vooral meenemen naar de 69ste editie …