Een gevoel van opluchting. Dat is wat bij mij overheerst na een alweer turbulente editie van het Songfestival. De doodsteek van mijn ooit zo geliefde evenement werd net op tijd afgewend na een cliffhanger van jewelste. Ik kan Wasted Love niet bepaald mijn vooraf verhoopte winnaar noemen, maar JJ uit Oostenrijk moest gewoon het Songfestival winnen. Of laat ik het eerder redden noemen. Een overwinning van Israël had immers het einde van de liedjeswedstrijd betekend. De EBU nam – voor het tweede jaar op rij – een torenhoog risico.

Dat zorgt bij veel fans, waaronder ikzelf, voor een bijzonder zure nasmaak. ‘Het draait al lang niet meer om muziek’, hoor je criticasters wel eens zeggen. Jammer genoeg kan ik ze dit jaar niet anders dan gelijk geven. Dat Israël, door massaal stemmen te ronselen, de televoting gewonnen heeft, is één ding. Dat de joke entry Espresso Macchiato van Tommy Cash uit Estland met het brons naar huis gaat, vind ik mogelijk nog wansmakelijker. De trend voor de komende jaren is gezet.

Even onbegrijpelijk is de nul-score die het organiserend land van het publiek thuis kreeg. ‘Ewel, ge zijt bedankt!’, zou Rosa Verbeeck naar het het hoofd van haar televisiezuster Jenny uit Thuis geslingerd hebben. Een blamage voor het Songfestival dat Zoë Më door de kijker geen enkel punt toebedeeld kreeg. Frankrijk, vooraf getipt als één van de favorieten, kon evenmin op veel sympathie rekenen van de televoters.

Die laatstgenoemde categorie bleek ons land niet gunstig gezind. Europa had amper 23 punten veil voor Strobe Lights, goed voor een teleurstellende voorlaatste plek in de halve finale. Enkel Azerbeidzjan scoorde nog slechter. Oekraïne wist de eerste halve finale te winnen met, laat ons eerlijk wezen, een eerder belabberd nummer.

Het doet toch allemaal een beetje de wenkbrauwen fronsen. Verschillende omroepen drongen de afgelopen weken aan op een debat met de EBU, de organisatie achter het Eurovisiesongfestival. Daarin zal wellicht niet enkel de deelname van Israël ter discussie staan, maar moet het hele stemsysteem toch weer eens onder de loep genomen worden. De geloofwaardigheid van het festijn heeft immers bij velen weer een stevige knauw gekregen.

Dat vertaalde zich afgelopen donderdag ook al in tegenvallende kijkcijfers. Amper 389.000 Vlamingen keken naar de tweede halve finale, het laagste aantal ooit. Uiteraard speelde de uitschakeling van Red Sebastian hierin een rol. Vorig jaar echter trok de halve finale zonder België nog 600.000 kijkers. Een teken aan de wand?

Wie er ook ferm gerust in bleek te zijn, was ex-winnares Céline Dion. Al dagenlang gonsde het van de geruchten dat de Canadese op Zwitserse bodem was en haar opwachting zou maken tijdens de finale. Rond middernacht werd stilaan duidelijk dat La Dion echter nicht kam. We kunnen ze niet helemaal ongelijk geven.

Ook Lys Assia verscheen niet als een Deus ex machina ten tonele. In deze bizarre editie had het zomaar even gekund, een mens kijkt op de duur nergens nog raar van op. De Zwitserse honneurs werden dan maar waargenomen door Nemo, die als intervalact een nieuw artistiek ‘iets’ ten berde bracht. Mogelijk verwisselde de kijker thuis dit gedrocht met het pareltje Voyage van Zoë Më. Het zou veel verklaren.

De Eurovisiewegen zijn ondoorgrondelijk, maar de rit erop was dit jaar toch een hobbelig parcours. Alle deelnemers hebben de eindmeet gehaald, maar geheel ongeschonden komen ze er niet uit. De VRT likt zijn wonden na de verrassende uitschakeling dinsdagavond, de Spaanse omroep riskeert dan weer een boete en de Armenen eisen excuses uit Israëlische hoek. Het laatste woord over deze ‘liedjes’wedstrijd is nog niet geschreven.

Stof tot nadenken voor de EBU. We kunnen alleen maar hopen dat er met alle partijen rond de tafel gezeten wordt en er een moment komt waarop a New Day Will Rise. Eentje waarin iedereen zich opnieuw kan vinden. Mic drop.