In de vijfde en voorlaatste week van De Stem van Songfestival.be passeren de zes reeds voor de finale geplaatste landen de revue.

Duitsland: Jamie Lee – Ghost

Stijn Depoorter: Het gaat snel voor de achttienjarige Jamie-Lee, vorig jaar won ze The Voice of Germany en nu mag ze haar land al vertegenwoordigen op dé bonte liedjeskermis van het jaar. Haar opmerkelijke kledingkeuze doet vermoeden dat ze samen met Alice even in Wonderland op pad is geweest, maar helaas belandt haar nummer snel in de vergeetput van Vrouw Holle.

Fabian Feyaerts: Duitsland heeft een neus om jong talent naar het songfestival af te vaardigen met een leuke hedendaagse song. Dat is dit jaar zeker niet anders. Deze song kan voor mij perfect op de radio. Alleen had de zangers niet echt een half lunapark aan beertjes en andere prullen in haar kapsel te hoeven droppen. De act start sterk met het duistere bos en heeft geen flauwe Katy-Perry-cloon nodig om overeind te blijven.

Joyce Lemmens: Jamie-Lee is voor mij een mix van Birdy en Anna Graceman. Het nummer zegt me niet veel, ik vind het vrij repetitief. Omdat het podium vrij druk opgevuld is met visuals en uitgesproken lichten, denk ik dat ze de ‘act’ somber gehouden hebben? Voor mij is het geheel toch nét iets te druk. Dat meisje kan zingen! Ik herken mezelf in haar op sommige momenten, als in het horen van de zenuwen in de stem. Hopelijk kan ze haar zenuwen de baas en zo haar stem volledig onder controle houden!

Caren Meynen: Jong, fris en een onschuldig sprookjesachtig imago. Dit soort artiesten krijgt tijdens de zomerfestivals weleens een plaatsje op een of ander zijpodium. Ghost van de Duitse Jamie-Lee doet me wat denken aan de songs van de Sia’s, Ellie Gouldings en Zara Larssons van deze wereld. Of het nummer catchy genoeg is voor het songfestival, betwijfel ik. Eigentijds, dat wel, maar te vrijblijvend.

Frankrijk: Amir – J’ai cherché

Stijn Depoorter: Frankrijk doet het goed bij de bookies, dat moet ook al van Sint-Juttemis geleden zijn. Die bookmakers zitten er vaak grondig naast maar nu hoop ik dat ze het bij het rechte eind hebben. Onze buren maken een goede beurt dit jaar; Amirs vrolijk lied blijft hangen. Het is het soort Frenglish-nummer waar zanger Mika weleens zijn kleine teen voor zou willen opofferen.

Fabian Feyaerts: Gaat Frankrijk dit jaar winnen? Ik denk het niet. Het is doorheen het nummer net iets te veel gepikt van 101 andere songs. En daarmee is het verhaal Frankrijk rond. Heeft Amir een overwinning nodig? Ik denk het ook niet. Het nummer zit al op de radio en dus is dat al een mooie medaille voor Frankrijk. Het Franse liedje uit 2010, Allez Ola Olé, werd ook bij ons een monsterhit, al vrees ik dat Amir niet hetzelfde lot zal treffen aangezien het nét iets minder origineel is.

Joyce Lemmens: Ik heb een zwak voor het Franse taaltje, daarom heeft Frankrijk bij mij altijd al een streepje voor. Dan vind ik het altijd jammer als ze er plots wat Engels gaan tussen gooien. Aan het nummer op zich is volgens mij niets vernieuwend en het bereikt geen climax. De feeling die het nummer heeft, spreekt me dan wel weer aan. Ik moet zeggen dat het me toch wel happy maakt!

Caren Meynen: J’ai cherché is een lied dat ik meteen op de radio zou willen spelen. Buiten dat Amir leuk is om naar te kijken, vind ik zijn stem zeer aantrekkelijk. Er zit een ruwe korrel in die stem die me wel kan bekoren. Wat mij betreft stuurt Frankrijk voor het eerst in jaren eens een leuk, niet over de top, radiogevoelig en degelijk lied. Ik ben alvast fan.

Morgen kijken onze experts naar de inzendingen uit Italië en Spanje.