Voor de eerste keer in de geschiedenis vond het Songfestival plaats vanuit Rusland. De Russische staatsomroep organiseerde de vierenvijftigste editie vanuit de hoofdstad Moskou. Zowel binnen als buiten de gaststad waren er verschillende schandalen en incidenten die een smet brachten op de organisatie, maar tijdens de uitzending zelf was er niets van te merken. Het Verenigd Koninkrijk en Duitsland stemden mee in deze halve finale.

Over 2009

De eerste halve finale op dinsdagavond opende door de The Tolmatchevy Sisters, die in 2006 voor Rusland het Junior Eurovisiesongfestival hadden gewonnen. Op een bonte vogel daalden ze van de nok van de zaal neer op het podium, waar ze werden opgewacht door de presentatoren. Voor het eerst sinds 1993 hadden de halve finale en de finale niet dezelfde presentator. De uitzendingen op dinsdag en donderdag werden dit jaar aan elkaar gepraat door Calvin Klein-model Natalia Vodianova & Russisch televisiepersoonlijkheid Andrey Malahov. Zoals het inmiddels gebruikelijk was, blonken de presentatoren al niet uit in het Engels, maar waren hun Franstalige capaciteiten al helemaal ondermaats. Natalia leek, botweg, geen flauw benul te hebben waar ze was en wat ze deed.

Natalia Vodianova & Andrey Malakhov

Er namen 42 landen deel, een minder dan vorig jaar: Georgië en San Marino stuurden hun kat, maar Slovakije keerde terug na elf jaar afwezigheid. Net als vorig jaar werd de eerste halve finale geopend door de inzending uit Montenegro, maar ook net als vorig jaar bleef die steken in de halve finale. De gevreesde tweede startplek deed zijn werk opnieuw, en de Tsjechische groep Gipsy.cz kreeg geen enkel punt voor hun inzending die deels in het Romani werd gezongen, de taal van de Roma.

Er was evenmin succes voor de Deense Susanne Georgi, die in 1995 als lid van de groep Me & My een internationale hit had gescoord met Dub-I-Dub, maar nu voor dwergstaat Andorra deelnam. Het land bleef voor de zesde keer op rij steken in de halve finale. De onfortuinlijke Macedoniërs eindigden voor het tweede jaar op rij tiende in de televoting, maar kregen geen wildcard van de vakjury’s, en gingen dus niet door. Die eer was weggelegd voor de Finse groep Waldo’s People. Voor Turkije nam de Turks-Belgische Hadise deel, die in beide landen succes had als zangeres en presentatrice. Met het opzwepende Düm Tek Tek gold ze als een van de topfavorieten, maar de halve finale kon ze niet winnen: de IJslandse Yohanna was haar iets te snel af met haar ballade Is It True?.

Yohanna

Van de vier artiesten met songfestivalervaring nam er vanavond slechts één deel: Chiara uit Malta was derde worden in 1998 en tweede in 2005, en wilde het nu nog één plekje beter doen. Met What If We ging ze vlotjes door naar de finale, maar daar kwam ze niet eens in de buurt van een goede notering. Bij de omroep in Israël hadden ze de vredespijp gerookt, en intern was het Israëlisch-Arabische duo Noa & Mira Awad geselecteerd. Hun lied werd in het Engels, Hebreeuws en Arabisch gezongen, en de titel There Must Be Another Way liet natuurlijk ook niets aan het toeval over.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door zanger Patrick Ouchène. Zowel hij als zijn nummer waren net als in 2007 intern geselecteerd door de RTBF. Ouchène bracht met Copycat een ode aan The King, Elvis Presley, en zijn optreden werd opgeleukt door het bekende stripfiguur Le Chat. Ondanks die verwijzingen naar populaire cultuur, lieten de Europese kijkers het nummer links liggen: België ontving slechts een enkel punt, uit Armenië.

Patrick Ouchène

Nederland nam deel in de tweede halve finale.

De pauze en de punten

De pauzeact was een heuse militaire parade in combinatie met een optreden van het duo t.A.T.u., dat in 2003 nog de bronzen plak had gekregen op het songfestival in Riga. Samen zongen ze een verkorte versie van hun grote hit Not Gonna Get Us. Nadien mochten de olijke presentatoren de tien finalisten bekend maken. De papieren enveloppen waren verdwenen en maakten plaats voor enveloppen op een computerscherm. Een druk op een grote knop bepaalde welke envelop als volgende bekend gemaakt zou worden, al was het duidelijk dat de volgorde niet langer volledig willekeurig was. De spanning werd er goed ingehouden, en pas als allerlaatste volgde de ontlading bij de delegatie uit IJsland.