Het was alweer dertien jaar geleden dat de Zweden nog eens een Eurovisiesongfestival mochten organiseren. Voor de achtenvijftigste editie werd uitgeweken naar Malmö, in het uiterste zuiden van het land, en waar de wedstrijd ook in 1992 al plaatsgevonden had. Het gastland, Italië en het Verenigd Koninkrijk stemden met de deelnemende landen mee.
Over 2013
De uitzending begon met een filmpje van de mascotte van dit festival, een vlinder, die doorheen Europa reisde om uiteindelijk in de Malmö Arena terecht te komen. Daar wachtten de winnares van vorig jaar en een groot kinderkoor de kijker op. Samen brachten ze een unieke versie van Euphoria, inclusief gebarentaal. Vervolgens kwam de presentatrice in beeld, de comedienne Petra Mede. Het was de eerste keer sinds 1995 dat een vrouw de hele wedstrijd solo aan elkaar praatte, en Mede hield ervan dat te doen met een dosis humor.
Roberto Bellarosa
In deze halve finale stonden slechts zestien liedjes, waardoor er amper zes afvielen. Het eerste liedje van de avond had meteen pech: Natália Kelly uit Oostenrijk kon onvoldoende overtuigen met Shine en kreeg geen finaleticket. Opvallend was dat verder enkel Cyprus en alle ex-Joegoslavische landen eveneens bleven steken. De R&B uit Slovenië, de klapamuziek uit Kroatië, de dubstep uit Montenegro en het meidengroepje uit Servië, ze werden allemaal enkel op dinsdag- en niet op zaterdagavond opgevoerd.
De hele top drie van deze halve finale was vrouwelijk, en trad pal na mekaar op, vroeg in de uitzending: Emmelie uit Denemarken, Dina uit Rusland en Zlata uit Oekraïne mochten de ereplaatsjes van deze avond innemen. Aliona Moon uit Moldavië had vorig jaar in het achtergrondkoortje gestaan van Pasha Parfeny, en nu waren de rollen omgekeerd: Pasha zat aan de piano en Aliona stond op de voorgrond, met een wel zeer opmerkelijke jurk die doorheen het optreden van kleur veranderde én groeide.
Emmelie de Forest
Bij de tien gelukkigen van de avond was het erg nipt: Estland, Litouwen en Ierland hadden amper voldoende punten om zich te plaatsen, maar deden het met de hakken over de sloot. Ook voor de Wit-Russische Alyona Lanskaya, met een liedje geschreven door Marc Paelinck die onder meer Xandees 1 Life uit 2004 uit zijn pen heeft doen vloeien, was er goed nieuws.
België en Nederland
België werd vertegenwordigd door Roberto Bellarosa, die in Wallonië bekendheid had verworven door zijn tweede plaats in de lokale versie van de talentenjacht The Voice. Bellarosa was intern geselecteerd en kreeg op 16 december 2012 zijn mini-voorronde op het radionet Vivacité. Publiek en jury mochten kiezen uit drie liedjes in de running, en Love Kills werd de winnaar. Enkele maanden later volgde een herwerkte versie van het lied, en plotseling leken de Belgische kansen te verbeteren. Mede dankzij zijn opvallende choreografie maakte de Belgische delegatie indruk, en voor de tweede keer in vier Songfestivals tijd plaatste ons land zich voor de finale.
Roberto Bellarosa
Nederland werd dit jaar vertegenwoordigd door zangeres Anouk, bekend van hits als Lost en Nobody’s Wife. Al enkele jaren werd haar naam steevast genoemd als mogelijke kanshebster, maar dit jaar was het dan eindelijk zover. In oktober 2012 al werd haar naam bevestigd door de omroep TROS, maar pas in maart het volgende jaar volgde ook het liedje, Birds. In Malmö gold Anouk als een favoriete bij de fans. Wat niemand in Nederland nog had durven hopen, gebeurde dan toch: voor het eerst in negen lange jaren stootten onze noorderburen nog eens door naar de finale van het Eurovisiesongfestival.
Anouk
De pauze en de punten
Na een pauzeact die gedomineerd werd door gedans en het befaamde noorderlicht, begon Petra Mede met het bekendmaken van de tien finalisten. De grootste verrassing was dat Moje 3 uit Servië sneuvelde, en Mede hield er de spanning voor de Lage Landen goed in door België pas als achtste finalist bekend te maken, en Nederland zelfs pas als allerlaatste, tot jolijt van het dan goed opgefokte publiek. Het zou de eerste keer sinds het festival van 2004 worden dat zowel België als Nederland beide deelnamen aan de finale.
Op 28 mei 2013 maakte de EBU de gesplitste resultaten bekend, al verliep dat lichtelijk anders dan vorig jaar. Door de nieuwe manier van het samenstellen van de punten, werden enkel de gemiddelde rangschikkingen van de landen bekendgemaakt, en niet de punten. Zodoende kunnen we stellen dat Denemarken en Rusland gemiddeld door publiek en jury het meest geapprecieerd werden. Grote verschillen waren er bij Moldavië (elfde bij het publiek, derde bij de jury’s) en Montenegro (vierde bij het publiek, veertiende bij de jury’s). België eindigde bij beide gezaghebbers zevende, Nederland deed het zoals verwacht een tikkeltje beter bij de vakjury’s dan bij de modale kijker thuis.
# | Officieel resultaat | | Enkel televoting | | Enkel jurystemming | |
1 | Denemarken | 167 | Denemarken | 3,33 | Denemarken | 3,58 |
2 | Rusland | 156 | Rusland | 3,89 | Rusland | 3,74 |
3 | Oekraïne | 140 | Oekraïne | 3,94 | Moldavië | 4,32 |
4 | Moldavië | 95 | Montenegro | 7,33 | Oekraïne | 5,16 |
5 | België | 75 | Litouwen | 7,44 | Oostenrijk | 6,32 |
6 | Nederland | 75 | Ierland | 7,61 | Nederland | 6,42 |
7 | Wit-Rusland | 64 | België | 7,72 | België | 6,63 |
8 | Ierland | 54 | Wit-Rusland | 7,83 | Estland | 7,47 |
9 | Litouwen | 53 | Nederland | 7,94 | Wit-Rusland | 8,26 |
10 | Estland | 52 | Kroatië | 8,00 | Ierland | 9,26 |
11 | Servië | 46 | Moldavië | 8,28 | Litouwen | 9,37 |
12 | Montenegro | 41 | Servië | 8,39 | Cyprus | 9,47 |
13 | Kroatië | 38 | Estland | 10,06 | Kroatië | 9,95 |
14 | Oostenrijk | 27 | Cyprus | 12,00 | Montenegro | 10,16 |
15 | Cyprus | 11 | Oostenrijk | 12,33 | Servië | 10,95 |
16 | Slovenië | 8 | Slovenië | 13,17 | Slovenië | 11,47 |