Misschien ben je na het afgelopen songfestival, en de gedachte dat we weer een vollédig jaar moeten wachten op de volgende editie, ook geteisterd door de zogenaamde Post Eurovision Depression, of PED. Om daar iets aan te doen strikten we de Nederlander Dave Boomkens om ons deze week te gidsen doorheen Het Grote Songfestivalboek, dat hij als co-auteur schreef en vorig jaar uitgaf. Vind je de info en weetjes leuk? Dan hebben we goed nieuws, want dit weekend verloten we twee exemplaren van het boek op onze Facebookpagina. Vandaag deel drie van vijf.

Greetje

‘Vijftig jaar heeft het Songfestivallied van Greetje Kauffeld in de kast gelegen. Op het moment dat de stoflaag niet groter kan zijn, vertelt muzikale huisvriend Jan Menu over zijn plan een CD met Nederlandstalige liedjes op te nemen. Op één voorwaarde: dat Wat een dag, het lied waarmee Greetje ons land in 1961 vertegenwoordigde, er ook op komt te staan.’ Het verhaal van Greetje Kauffeld beschrijft een vergeten Songfestivalinzending en geeft gedetailleerd weer waar de verschillen én overeenkomsten tussen het Songfestival van 1961 en het Songfestival van nu liggen. ‘Geroddeld wordt er op dat moment zeker. In kringen van Nederlandse componisten en tekstdichters heerst grote ontevredenheid over de wijze waarop Hilversum in 1961 het Eurovisiesongfestival voorbereidt.’

https://www.youtube.com/watch?v=6DW1H95Bfzo

Heibel in de tent

Ten tijde van het Eurovisiesongfestival wordt er met tijd en wijlen best wat geruzied binnen de Nederlandse delegatie. Noortje Kandt, die jarenlang meeging als delegatieleider voor de Nederlandse club, stelt in het boek dat er sprake is van een patroon. ‘Na vijf dagen krijg je ruzie. Op een gegeven moment was ik er op voorbereid.’ Meest in het oog springend is toch wel het wangedrag van zanger Gordon (De Toppers) in Moskou. Bij menig internationaal deelnemer haalt hij het bloed onder de nagels. ‘Al tijdens Eurovision In Concert groeit de irritatie bij [bijvoorbeeld] de Deense zanger. Tijdens het dagprogramma rijden er drie bussen door Den Haag met een bunch aan Songfestivaldeelnemers. En hoewel iedere deelnemer komt om zijn eigen nummer te promoten, hoort men de hele dag Shine-shine-shineee.’

Champions League voor homo’s

Hetero’s kijken naar voetbalwedstrijden. En het Eurovisiesongfestival? Dat is Champions League voor homo’s. Het is een veelgehoorde uitspraak. Is het Songfestival daadwerkelijk gekaapt door homo’s? En, zo ja, hoe komt dat? Peter Dijkstra, onderzoeker aan de Rijksuniversiteit Groningen, stelt van niet: ‘In Nederland en België leeft sterk het beeld dat het Songfestival alleen maar een feestje voor homo’s is. In Duitsland ben ik wel eens verbaasd aangekeken omdat daar het juist het beeld bestaat dat het Eurovisie Songfestival ter vermaak van bejaarden dient. Mijn broer is een keer, vanuit de Europese Commissie, met een jong gezelschap naar Slovenië gereisd. Met zijn Sloveense begeleider sprak mijn broer over het Songfestival en zei dat het in Nederland vooral afgedaan wordt als een homofeest. Die Sloveense vent sloeg stijl achterover en kukelde bijna van zijn stoel.’

Morgen deel vier van vijf.