Azerbeidzjan
DSVS: Onze experts over Azerbeidzjan, Bosnië & Cyprus
In de eerste lading recensies kijkt ons expertenpanel naar de liedjes uit Azerbeidzjan, Bosnië & Herzegovina en het eiland Cyprus.
Azerbeidzjan: Samra – Miracle
Dave Boomkens: Dit is formulemuziek: een commercieel deuntje, een verslavend refrein en een nietszeggende zangeres. Al jaren stuurt Azerbeidzjan de meest Amerikaanse (of Scandinavische) producties naar het Eurovisiesongfestival en dit jaar is allesbehalve uitzondering op de regel. Hoewel dit ongetwijfeld doorstoot naar de finale, zie ik geen topnotering voor zangeres Samra in het verschiet. Daar is Miracle te gekunsteld voor. Volgend jaar gewoon maar weer Safura Alizadeh of AySel & Arash (uit 2010 en 2009, red).
Stijn Depoorter: Sterke inzending van Azerbeidzjan, heel hedendaags ook. Het soort nummer dat direct grijsgedraaid wordt op de radio en dat evengoed door Sia, Katy Perry of Ellie Goulding opgepikt had kunnen worden. Het refrein blijft direct hangen en je wilt het nog eens opnieuw horen. Als Samra live even goed klinkt, dan denk ik dat dit weleens heel hoog kan eindigen in Stockholm.
Fabian Feyaerts: Dit is hedendaags en herkenbaar, een factor die vaak meespeelt bij het halen van punten op een songfestival. De strofes en refreinen hebben alles in zich om van dit nummer een radiohitje te maken in verschillende landen. Zonder spectaculaire clip blijft dit nummer overeind, wat betekent dat de song sterk genoeg is om te overleven. En is het niet om de ‘song’ dat het draait tijdens een Eurovisiesongfestival?
Elke Van Huffel: Azerbeidzjan doet nog maar sinds 2008 mee aan het Songfestivalcircus, maar kent het klappen van de zweep intussen al honderd keer beter dan ons kikkerlandje. In Stockholm proberen ze het deze keer met een beeldschone dame met al even indrukwekkende stem, en een goed in het oor liggende popsong met slim afgekeken Sia-riedeltjes. Daar hebben de Zweedse songschrijvers vast wat mee te maken. Geen oosterse invloeden dit jaar zoals bij AySel & Arash, maar ik denk dat deze oorwurm zonder veel problemen doorstoot naar de finale. Echt spannend is het niet, catchy wel. In koor: “mira, mira, miracle”.
Bosnië & Herzegovina: Deen & Dalal ft. Ana Rucner & Jala – Ljubav je
Dave Boomkens: Bosnië & Herzegovina is zo’n land dat altijd door weet te stoten naar de finale. Of dat ook met Ljubav je gaat lukken, betwijfel ik. Niets ten nadele van Ana Rucner die – werkelijk waar – prachtige cellopartijen aan het lied toevoegt, maar het lied is niet vernieuwend genoeg. Dat heeft men geweten, want het is niet voor niets dat rapper Jasmin Fazlić Jala bij het gezelschap gehaald is. Zonde, want daardoor wordt het etnische karakter van het lied om zeep geholpen. Nee, geef mij maar Lejla uit 2006 of een Bistra Voda uit 2009.
Stijn Depoorter: Ik kon eerst niet geloven dat dit dezelfde Deen is die in 2004 met chihuahua’s, glitters en zijn kont stond te schudden in de disco. Hij spendeert zijn vrije tijd nu precies iets liever in de fitness dan de zonnebank. Maar genoeg over Deen, over naar het nummer en daar word ik niet bepaald warm van. Let op, ik vind het niet slecht en de rap op het einde is een leuke twist maar verdoezelt toch dat het nummer een afkooksel is van wat we al erg vaak op het Songfestival gehoord hebben.
Fabian Feyaerts: Deze song is iets te lang aan de zon blootgesteld geweest. Dit soort songs en producties deden vermoedelijk al mee aan het songfestival toen er van mij nog geen sprake was. Ook mis ik de magie tussen de man en vrouw die deze song afleveren. Ik versta geen woord van wat ze zeggen. De act klopt volledig als het nummer gaat over het feit dat ze elkaar niet kennen, ze elkaar voor het eerst zien en er geen enkele klik is tussen de twee. Niet mijn ding.
Elke Van Huffel: Al vanaf de intro wist ik dat dit wellicht in mijn Spotify Top 100 van 2016 zal belanden. Onheilspellende trommels, een panfluit, een Xena Warrior Princess-koortje én een etnische cello: bring it on, Bosnië. Ik ben nu eenmaal een sucker voor dat soort Eurovisie-hapklare Balkanmuziek. Ljubav je: geen idéé wat het betekent, maar Dalal & Deen brengen het met zeer veel pathos, gesticuleer en slechte eyeliner. Bonuspunten voor de ninetiesrapper die op het einde van de song nog wat onverstaanbaars komt rappen. ’t Is een beetje zoals een Big Mac: je wéét dat het niet helemaal koosjer is, maar het eet toch zo smakelijk weg.
Cyprus: Minus One – Alter Ego
Dave Boomkens: Dit is met vlagen een kopie van Somebody Told Me van The Killers uit 2004, maar dan een versnelling lager. En toch vind ik dat allesbehalve vervelend. Deze rocksong uit Cyprus mag er zijn. Hopelijk lukt het de mannen van Minus One eenzelfde sfeer op het Eurovisiepodium neer te zetten. Dat het team van de Zweedse componist Thomas G:son achter de inzending zit, stemt mij gerust. Met onder andere Euphoria van Loreen (2012) en Warrior van de Georgische Nina Sublatti (2015) hebben zij aangetoond van wanten te weten.
Stijn Depoorter: Ik vermoed dat de Cypriotische Bon Jovi de kledijkoffer van Mad Max: Fury Road ontvreemd hebben. Ze mogen er dan underground uitzien, het nummer is wel heel erg mainstream. Net alsof ze een voormiddag naar de radio luisterden en ondertussen uit al die hits hun eigen inzending boetseerden. Het lied is als een fondueschotel: er liggen allerlei vleesjes op, maar uiteindelijk had je liever enkel balletjes gehad.
Fabian Feyaerts: Wat een song! Dit nummer laat verschillende invloeden mooi met elkaar blenden tot iets nieuw wat tóch bekend in de oren klinkt. De power in dit nummer kan de hele arena waar het songfestival plaats heeft meteen in vuur en vlam zetten. Cyprus zou wel eens een goede beurt kunnen maken dit jaar.
Elke Van Huffel: Cyprus stuurt dit jaar een stel stoere mannen die voor de obligate ‘rocktoets’ zorgen. Denk: tattoos, piratenoorbellen, wilde manen, gierende gitaren en dreigende blikken. And you know you know that I’m still inside, zingt de leadzanger vervaarlijk. Hij heeft inderdaad wel wat weg van een overjaarse propper met wie je per ongeluk in bed belandt na dat shotje goedkope wodka te veel. Toch maar wegblijven uit de strandbars op Cyprus dit jaar. Het liedje zelf heeft weinig om het lijf, maar als ze hun leren frakken meenemen naar Stockholm, zouden deze rockers weleens kunnen doorstoten naar de volgende ronde.
Morgen kijken onze experts naar de liedjes uit Estland, IJsland en Malta.