Na meer dan een kwarteeuw mocht de Italiaanse RAI het Eurovisiesongfestival nog eens organiseren. Voor de zesendertigste editie wilde men aanvankelijk uitwijken naar San Remo, wat erg toepasselijk zou zijn omdat het muziekfestival van die stad aan de wieg van het songfestival stond. Maar met de Golfoorlog en de Joegoslavische onrusten in het achterhoofd hadden vooral Duitsland en Israël om extra veiligheidsvoorschriften gevraagd. De wedstrijd werd daarom maar verhuisd naar de hoofdstad Rome.
Over 1991
De uitzending begon met een filmpje van de Amerikaanse zangeres Sara Carlson, die temidden de oude Romeinse ruïnes het uptemponummer Celebrate bracht. Nadien werd de kijker de zaal ingeleid en verwelkomd door de twee presentatoren. Het ging niet om professionals uit het presenteervak, maar simpelweg om de twee Italiaanse songfestivalwinnaars. Cutugno en Cinquetti zongen beiden hun winnende nummers, Insieme: 1992 van 1990 en Non ho l’età van 1964, en vonden tussendoor de tijd om het publiek een speech te geven in hun versie van het Engels en Frans, en vooral het Italiaans. Ze zouden elk liedje ook hun eigen moedertaal aankondigen, en ook grote delen van de puntentelling werden voornamelijk in het Italiaans afgewerkt. De postkaartjes bevatten de nakende deelnemer(s) op een postkaart van Italië, terwijl ze een Italiaanstalige klassieker zongen. De deelnemers traden aan op een podium dat de achtergrond van een stad moest symboliseren, inclusief hoge gebouwen en deuren en poorten om op en af het podium te kunnen.
Gigliola Cinquetti & Toto Cutugno
Opnieuw namen er 22 landen deel, maar met enkele wissels: Duitsland nam voor het eerst deel als West- én Oost-Duitsland samen, na de hereniging eind 1990. Nederland bleef net als in 1985 thuis omdat het Songfestival op de dag van de Dodenherdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog plaatsvond. Dat zorgde voor een vrij plekje, dat gretig werd ingenomen door de Maltezers. Met hun eerste deelname in zestien jaar tijd pakte ze meteen een mooie zesde plek met het duet Could it be.
Het was ook de laatste keer dat Joegoslavië zou deelnemen als de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië. Het land verliet de wedstrijd met een lofzang op Brazilië, waarmee het de avond mocht openen, en welgeteld één punt mee in ontvangst mocht nemen. Net daaronder eindigde Thomas Forstner voor Oostenrijk. Twee jaar eerder was hij nog vijfde geworden, maar voor zijn tweede nummer Venedig im Regen én een opvallend paars jumpsuit waar Nicole en Hugo jaloers van zouden worden, ontving hij geen enkel punt.
Naast Oostenrijk teerden vooral de Scandinavische landen op deelnemers met ervaring: Stefán Hilmarsson had in 1988 deelgenomen als lid van Beathoven, en was nu lid van het duo Stefán & Eyfi. In Noorwegen was de voorronde geschrapt omdat een vakjury had geoordeeld dat het niveau van de ontvangen liedjes te laag lag. Er werd daarom een gelegenheidsgroep voor het ESF samengesteld, met als leden onder andere Eiríkur Hauksson, die in 1986 als lid van ICY voor IJsland had deelgenomen, én Hanne Krogh, die in 1985 nog gewonnen had als lid van Bobbysocks!, maar het nu veel minder goed deed. Zweden werd vertegenwoordigd door Carola, die in 1983 al brons had gepakt met Främling. Halfweg tijdens het optreden van haar lied Fångad av en stormvind viel in de zaal het geluid uit, waardoor Carola en haar dansers het lied volledig op het gevoel neerzetten.
Carola
Het publiek beloonde hen met een ovatie, maar die was ook weggelegd voor Amina uit Frankrijk, die vlak na Carola kwam. Met het experimentele Le dernier qui a parlé was ook zij een torenhoge favoriete. Israël boerde ook zeer goed met een nummer inclusief stevige dansact, waar het land een decennium geleden nog een patent op had. Minder geluk was er voor Sophia Vossou uit Griekenland, wier gitaarsolo de mist inging door het RAI-orkest. Italië werd vertegenwoordigd door zanger Peppino di Capri, die zong in het Napolitaans dialect. Net als vorig jaar strandde het gastland op een zevende plek in het klassement.
België en Nederland
België werd vertegenwoordigd door de groep Clouseau, die immens populair was in Vlaanderen en Nederland en intern werd gestrikt door de Vlaamse omroep BRTN. In de uitzending Euro-Clouseau op 9 maart werd het liedje Geef het op voorgesteld, hoewel de titel enkele dagen eerder al gelekt was in de pers. In Rome traden Koen en Kris Wouters onder meer op voor toenmalig premier Wilfried Martens, die in de zaal aanwezig was. Hij en de andere Belgen werden echter op een koude douche getrakteerd: het erg nonchalante optreden van Clouseau leverde de groep slechts een zestiende plek op.
Clouseau
Nederland nam zoals gezegd niet deel aan dit Songfestival.
De pauze en de punten
De pauzeact werd verzorgd door de Italiaanse illusionist Arturo Brachetti, die zich in een nanoseconde in een volledig nieuwe outfit kon hijsen. Nadien begon de stemming. Die werd gekenmerkt door de onkunde van de presentatoren – EBU-supervisor Frank Naef moest geregeld bijspringen om vooral Toto Cutugno te helpen met de vertalingen naar het Engels en Frans – en het feit dat het scorebord amper in beeld kwam: de artiestenfoyer, het zaalpubliek, de presentatoren en zelfs de commentatoren waren geregeld te zien, maar de punten kregen opvallend weinig schermtijd. De Italiaanse jury stemde als laatste en gaf geen punten aan Zweden en Israël, maar wel twaalf aan Frankrijk, waardoor Amina en Carola beiden op 146 punten kwamen te staan.
Het tumult was helemaal compleet, en een al zo getergde Frank Naef beëindigde de chaos door te zeggen dat Zweden gewonnen had, omdat het meer topscores had gekregen: beide landen hadden vier keer twaalf punten gekregen, maar Frankrijk slechts tweemaal tien en Zweden vijfmaal. De Zweden wonnen voor de derde keer, maar Fångad av en stormvind haalde zelfs in eigen land de top van de hitlijsten niet, en brak elders helemaal geen potten. En Frank Naef? Die nam na het Songfestival 1992 ontslag.
Het scorebord