Op donderdag 10 mei was het tijd voor de tweede halve finale van het 63^e Eurovisiesongfestival. Achttien landen streden om tien finaleplekjes, en werden bij het stemmen vergezeld door kijkers uit Duitsland, Frankrijk en Italië.

Over 2018

De tweede halve finale startte op identieke wijze als de eerste: hetzelfde korte filmpje over Lissabon en nagenoeg dezelfde introductie door de vier presentatrices van dit festival, Sìlvia Alberto, Catarina Furtado, Filomena Cautela en Daniela Ruah. Na een goede vijf minuten werd al overgegaan naar de orde van de avond: de deelnemende liedjes.

Daniela Ruah, Sílvia Alberto, Catarina Furtado en Filomena Cautela

Het eerste liedje van deze tweede halve finale was hoe dan ook historisch, want het was de 1500^e deelnemende Songfestivalinzending ooit in de geschiedenis van de wedstrijd. Bovendien werd ze ook nog eens verzorgd door de Wit-Rus Alexander Rybak. Hij had in 2009 voor zijn tweede thuisland Noorwegen alle puntenrecords verpulverd door te winnen met Fairytale, wat nadien een gigantische hit werd in heel Europa. Negen jaar later keerde hij terug naar het Eurovisietoneel, en met That’s How You Write a Song won hij net als negen jaar eerder de tweede halve finale. Het is de eerste en tot hiertoe enige keer ooit dat een artiest twee halve finales won, en de eerste keer ooit dat een artiest vanuit de eerste startpositie in de halve finale de meeste punten wegkaapte. Maar Rybak’s trucje was al uitgewerkt in de finale, waar hij slechts in de middenmoot zou finishen.

Alexander Rybak

De drie andere terugkerende Songfestivalartiesten haalden ook allen de finale. Lea Sirk zong in 2014 en 2016 in het achtergrondkoortje van haar thuisland Slovenië, en pakte nu een finaleplek met het Sloveens-Portugeestalige Hvala, ne!. Jessica Mauboy had in 2014 een ‘Australische inzending’ verzorgd als pauzeact, en werd vier jaar later intern aangeduid om haar land daadwerkelijk te vertegenwoordigen. En dan was er ook nog ene Waylon uit Nederland, maar daarover verderop in dit artikel meer.

Bij de andere gelukkigen van deze avond behoorden onder andere ook de vikings uit Denemarken, de hardrockers uit Hongarije en de ‘dode’ Mélovin, die zijn buitenissige act begon vanuit een doodskist die later een piano werd en omgeven werd door vlammen. De Zweed Benjamin Ingrosso pakte zilver in deze halve finale met zijn act die meer weg had van een videoclip dan van een live optreden, maar het was toch de deurenkomedie van de Moldavische groep DoReDos die zorgde voor dé revelatie van deze halve finale, en tegen alle verwachtingen in derde eindigde.

Bij de pechvogels behoorden onder meer Roemenië en San Marino, twee landen die wekenlange, groots opgezette voorrondes hadden georganiseerd om hun inzendingen te verzorgen. Die van San Marino was erg omstreden: ze werd verzorgd door een Brits bedrijf vanuit Slovakije, gefinancierd door een Oostenrijker (de vader van ex-Songfestivalkandidate Zoë Straub, die ook in de jury zat én het leeuwendeel van de deelnemende songs had gepend) en gewonnen door een Duitse en een Maltese zangeres. Roemenië sneuvelde voor het eerst sinds 1996 in een halve finale en was voor het eerst sinds 2001 niet te zien in de finale, en ook de Russen werden voor het eerst in 22 jaar uitgeschakeld. Julia Samoylova had in 2017 voor zoveel furore gezorgd in de internationale pers dat ze ervoor had gezorgd dat haar Rusland zich te elfder ure nog had teruggetrokken, en bij haar herkansing een jaar later wist ze met I Won’t Break onvoldoende animo te vergaren om het grote land naar de finale te loodsen.

België en Nederland

België had deelgenomen aan de eerste finale, en zich niet geplaatst voor de finale.

Nederland werd net als in 2014 vertegenwoordigd door zanger Waylon, maar ditmaal solo. Hij kwam naar het Songfestival om te winnen en stelde vijf liedjes voor in de Nederlandse talkshow De wereld draait door. Het ging niet om een voorronde, want hij koos zelf voor Outlaw In ‘Em. De podiumact in Lissabon bevatte een wel zeer opvallende choreografie met vier dansers die in Nederland voor de nodige negatieve media-aandacht zorgde, en Waylons onorthodoxe omgang met journalisten hielp evenmin. Uiteindelijk volbracht Waylon zijn deel van de opdracht op donderdagavond, want hij leverde Nederland voor de vijfde keer op zes jaar tijd een finaleplek op.

Waylon

De pauze en de punten

Tijdens en na het stemmen was er onder meer aandacht voor Songfestivalklassiekers, verzorgd door de vier presentatrices op het podium. Er waren ook nieuwe afleveringen van de documentaireparodie en Esclopedia, net als een overzicht van de beste momenten uit de postkaartfilmpjes van dit jaar tussen de optredens door, die alle artiesten ergens in Portugal toonde. Er was ook nog een montage van de vermeende band tussen politiek en het Songfestival doorheen de decennia heen, waarna de artiesten uit Duitsland, Frankrijk en Italië aandacht kregen. Uiteindelijk was er ook nog zendtijd voorzien om de tien finalisten bekend te maken, waarna de uitzending afgesloten werd.

Onmiddellijk na afloop van de finale werden de gedetailleerde rangschikkingen per land en jurylid vrijgegeven. In deze halve finale waren de verschillen tussen de jury- en publieksstemming zeer groot. Denemarken won de televoting, maar werd slechts twaalfde bij de vakjury’s. Ook Moldavië, Oekraïne, Hongarije, Servië, Polen en Rusland vonden meer gehoor bij de kijkers. Andersom konden de juryleden de inzendingen uit Zweden, Australië, Nederland, Malta en Letland weer beduidend meer smaken. Noorwegen kreeg van beide stemmers 133 punten, en eindigde zo nipt bovenaan in het totale klassement.