Na de tweede overwinning op vier Songfestivals tijd, besloot de Zweedse omroep SVT om de organisatie van het 61e Eurovisiesongfestival naar hoofdstad Stockholm te halen. De drie shows werden gehouden vanuit de Globe Arena, dezelfde locatie waar de show ook in 2000 gehouden werd. Het was de eerste keer sinds 1999 dat eenzelfde zaal meer dan een keer gebruikt werd om het songfestival in te huisvesten.

Over 2016

Deze Songfestivaleditie had een opmerkelijke wijziging in de manier waarop de liedjes gequoteerd zouden worden: er werd beslist om vanaf 2016 de televoters en de vijfkoppige vakjury per land afzonderlijk punten te laten geven. Tot hiertoe waren die resultaten altijd op verschillende manieren bij elkaar opgeteld, en gaven de puntengevers tijdens de stemmingrondes de totale uitslag per land door. Dat systeem ging op de schop: elk land kende twee keer een set van punten van een tot twaalf toe: een keer met de punten van de vakjury, en een keer met die van het publiek. Daardoor kwamen de scores ook dubbel zo hoog te liggen, en stond het als een paal boven water dat alle eerdere puntenrecords zouden sneuvelen. In deze halve finale stemden naast de achttien deelnemende landen ook gastland Zweden, Frankrijk en Spanje mee.

De show werd geopend door de winnaar van vorig jaar, Måns Zelmerlöw, die samen met een groep kinderen zijn winnend Songfestivallied Heroes nog eens bracht. Na een kort filmpje werd de kijker opnieuw verwelkomd in de Globe Arena, ditmaal door Zelmerlöw én Petra Mede. De winnaar van vorig jaar presenteerde samen met de vrouw die het festival van 2013 in Malmö al solo aan elkaar had gepraat. Het was de allereerste keer sinds Katie Boyle voor de vierde keer als presentatrice fungeerde in 1974 dat er nog eens iemand meer dan een keer die taak mocht vervullen. Na een uitgebreide verwelkoming en de nodige grapjes, gingen de liedjes van start.

Måns Zelmerlöw & Petra Mede

Er waren weer wat wissels in het deelnemersveld terug te vinden. De Bosniërs en Kroaten keerden na enkele jaren afwezigheid weer terug naar de wedstrijd, met wisselend succes in deze eerste halve finale. Nina Kraljic stootte voor Kroatië voor het eerst sinds 2009 door naar de finale met haar opvallende jurk, terwijl zanger Deen, in 2004 nog negende geworden met In the Disco, de toegang tot de finale werd ontzegd met zijn act geïnspireerd op de migratiecrisis.

In deze halve finale namen opvallend veel artiesten deel met Songfestivalervaring, en opnieuw met zeer variërende gradaties van succes: Greta Salóme, die vier jaar eerder nog in duet met Jónsi 20^e werd in de finale, haalde nu zelfs die finale niet met haar zelfgeschreven Hear Them Calling. Ook Bojan Jovović, in 2005 nog lid van No Name voor het toenmalige Servië & Montenegro, kon geen tweede finaleplek in de wacht slepen met zijn nieuwe groep Highway.

Meer succes was er voor Ira Losco uit Malta, die in 2002 zilver had gepakt met 7th Wonder en wél een plekje op zaterdagavond wist te versieren. Ze schreef de Maltese voorronde met overtuiging op haar naam, maar ook met een liedje dat het Songfestival niet zou halen: haar winnend lied Chameleon verdween in de prullenmand, en na een heuse interne selectie met internationale jury’s, werd geopteerd voor Walk On Water.

Bij de minder succesvolle landen van de avond behoorden onder meer Moldavië, inclusief een man in astronautenpak op het podium, San Marino, vertegenwoordigd door een Turkse voormalige quizpresentator én Griekenland, dat voor het eerst sinds de invoering van de halve finales in 2004 niet aan de finale zou deelnemen. Leuk detail: de laatste keer dat Griekenland niet in de finale stond, was in het jaar 2000. Toen vond het songfestival plaats in… de Globe Arena in Stockholm, Zweden.

De rode lantaarn van de avond was weggelegd voor de Est Jüri Pootsmann, terwijl het Centraal-Europese land Tsjechië voor het eerst ooit in zijn niet al te rijkgevulde songfestivalcarrière uit de bus kwam als een van de finalisten van de avond, en dat dankzij zangeres Gabriela Gunčíková en haar song I Stand. De meeste punten gingen naar de Rus Sergey Lazarev, die het meeste indruk naliet met zijn opvallende act waarbij hij zowaar op een deel van het podium leek te stappen.

Sergey Lazarev

België en Nederland

België nam deel aan de tweede halve finale.

Nederland werd vertegenwoordigd door zanger Douwe Bob Posthuma. In 2012 had hij bekendheid verworven bij onze noorderburen door de talentenjacht De Beste Singer-Songwriter van Nederland op zijn conto te schrijven, en zowel hij als zijn lied werden intern aangeduid door de omroep AVROTROS. Douwe Bob en zijn creatief team schreven geschiedenis door het lied tijdens de bridge tien seconden stil te leggen, zonder een duidelijk beeld van hoe het publiek in de zaal en thuis moest reageren op de stilte. Het legde Nederland evenwel geen windeieren, want voor de derde keer op vier jaar tijd stootte het land door naar de finale van het Eurovisiesongfestival.

Douwe Bob

De pauze en de punten

De SVT speelde in op de overheersende actualiteit, en liet de pauzeact in de eerste halve finale in het teken staan van de Europese vluchtelingencrisis. Na een komisch filmpje dat ABBA en Zweden op het songfestival lichtelijk parodieerde, passeerden nog de artiesten de revue van de drie direct geplaatste landen die meestemden in deze halve finale. Uiteindelijk werd overgegaan tot de bekendmaking van de tien finalisten, met het gekende resultaat, en het einde van de show.

Onmiddellijk na afloop van de finale werden de gedetaileerde rangschikkingen per land en jurylid vrijgegeven. Zoë uit Oostenrijk, Freddy uit Hongarije en Serhat uit San Marino konden veel beter de kijkers bekoren dan de jury’s. Andersom werden Gabriela uit Tsjechië en Ira uit Malta meer op prijs gesteld door de juryleden, met voor die laatste een zege bij de jurystemming, maar amper de bodem van de top tien bij het publiek.